Geur en cultuur

Sinds gisteren is de huurauto voor de leaseauto ingeruild. De ene focus voor de andere dus. Het 2011 model voor het 2012 model, de blauwe voor de grijze. Dat het een nieuwe auto is, ruik je als je binnenstapt. Niet de vage geur van leer (alle auto's met lederen bekleding waar ik in heb gezeten, hebben dezelfde typische geur), maar de geur van nieuw. Spiksplinternieuw. De eerste kras zal pijn doen, zelfs bij een leaseauto. Opvallendste feature in de auto: de kleur van de sfeerverlichting van allerlei bakjes en het gas en rempedaal kun je instellen. Geen idee wanneer je dit ooit nodig hebt, maar volgens de verkoopster zag hij er dan 's nachts wel awesome uit. Het zal wel. Hier de foto's:

Oh ja: rijdt als een zonnetje (voor zover dat in een automaat/botsauto mogelijk is).

Verder hebben we vandaag aan cultuur gedaan. We zijn naar een uitvoering van 'het dagboek van Anne Frank' geweest. Sandra is bezig om voor een bekende interviews van Joodse mensen die een concentratie-kamp overleefd hebben, op papier te zetten. Om een beter idee te krijgen van de oorlogstijd, zijn we naar deze uitvoering gegaan.
Het theater lag in Chula Vista, een wijk binnen San Diego. Het theater wordt gerund door vrijwilligers en ook de acteurs zijn allemaal vrijwilligers. Dat betekent dat het theater dan ook klein en dus intiem was. Drie rijen stoelen, in totaal 75 plaatsen. De uitvoering was zéér indrukwekkend. Het verhaal is natuurlijk bekend, je weet dat het geen vrolijk einde kent (ook niet in de amerikaanse uitvoering), maar vanwege de intimiteit was deze uitvoering dus zeer indrukwekkend. Het einde hielp daar ook bij.
Nadat de mensen uit het achterhuis zijn opgepakt, is het theater donker op een hoekje na waar alle acteurs bij elkaar staan. Vanuit die hoek vertelt Otto Frank (de enige overlevende) hoe en wanneer alle personen die ondergedoken zaten zijn overleden. Terwijl hij dit vertelt lopen de acteurs één voor één de zaal uit als hun lot wordt verteld. In de zaal zaten voornamelijk kinderen (klasse-uitje?), maar tijdens dit einde waren ook zij doodstil.

Morgen catannen. Dat doen we dus ook nog.