Halloween

Morgen is het Halloween en dat merk je! Afgelopen vrijdag was het bij Cymer (daar werkt Rob) al te merken. Verschillende collega's waren verkleed naar het werk gekomen (er was immers een wedstrijd voor het beste kostuum) en ook de receptie was versierd. Er was zelfs een klein spookhuis (of spookgang) gemaakt. Erg leuk om allemaal mee te mogen maken.

Verder hadden we gisteren een Halloween-party bij een van de collega's van Rob. William en Alma hadden hun huis in Halloween-stijl versierd en alle collega's waren er. Iedereen was verkleed, al waren sommige kostuums voor de allerkleinste wel wat eng. Je ziet ook niet iedere dag een gorilla rondlopen. Het feest was niet alleen uitstekend verzorgd, het was ook nog eens erg gezellig! Sandra was als voodoo-priester verkleed. Rob had een eng masker op.

Morgen is het echt Halloween. We zijn benieuwd hoeveel kinderen er bij ons langskomen. Dan moeten ze wel de paarse spin durven trotseren. Doen ze dat niet, dan eten we zelf al het snoep op.
Tenslotte nog een link naar wat foto's van wat je zoal van hét symbool van Halloween kunt maken: pompoenen

Het nieuwe winkelen

Niet alleen is Sandra nu ook mobiel in de USA, ze is nu ook mobiel in de USA. Dat klinkt tegenstrijdig, maar is het natuurlijk niet. De komende 2 jaar rijdt Sandra in een VW-beetle en belt ze met een iphone4. Niet de 4s, maar de 4; die is goed genoeg. Natuurlijk gebruik je deze telefoon om mee te bellen, maar je kunt er véél meer mee. Zo zit er een ingebouwde Wendy in (navigatie) en zit er ook een streepjescode-scan-applicatie op. En dat blijkt heel erg handig bij het nieuwe winkelen. Wil je weten of een product wel gezond is? Even scannen, en je ziet meteen of het product gezond is én welke producten eventueel een (betere) vervanger zouden kunnen zijn. Het winkelen duurt wel iets langer, maar het is soms wel heel handig. Vooral ook omdat in de USA de meeste producten nét even anders zijn (en daardoor ook smaken) dan in het (koude) Nederland. We willen namelijk niet over 2 jaar als de gemiddelde Amerikaan terugkomen: alleen maar tevreden als het eten zoet smaakt.
Zo zie je maar: fruit zorgt voor een gezonder leven... Thanks Steve!

ratelslang

Vandaag lag er buiten op de stoep bij Cymer een ratelslang te zonnen (een jonkie dus extra gevaarlijk heb ik geleerd). Helaas geen foto, maar hij lag er echt: zomaar in het openbaar. De oplossing van Cymer was om hem (of haar?) terug te laten kruipen naar het gras. Probleem niet meer zichtbaar en dus opgelost. Er schijnen dus ratelslangen rond Cymer te leven. Dat maakt het rondje rondom Cymer ineens een stuk spannender...

Privé-tour

Afgelopen zaterdag heeft onze Destination Service Consultant Susan ons mee op sleeptouw genomen door San Diego. Gewoon een aantal leuke plekjes van San Diego bekijken. Een korte privé-tour dus. Voordat de tour begon, hadden we een afspraak met de toen nog eigenaar van de VW beetle. De verkopende partij had alles keurig voorbereid en na het tekenen van alle papieren was de auto van ons. Omdat de distributieriem de nodige kilometers er al op had zitten, hebben we deze uit voorzorg maar laten vervangen. Maandagmiddag is de auto klaar en dan kan Sandra dus rondracen.

's Middags kwam Susan ons ophalen. Ze had een aantal plaatsen in gedachten die ze ons wilde laten zien. Een daarvan was een bekend hotel gelegen op Coronado eiland, genaamd Hotel Del Coronado (of in de volksmond The Del). Via de immense brug (waar vanaf je een prachtig uitzicht op downtown San Diego hebt), kwamen we aan op Coronado en vanuit daar was het nog een paar minuten naar het hotel. Het hotel is erg groot en ruim honderd jaar oud (gebouwd in 1888). De laatste tijd trekt het bussen vol tourisen uit Azië, en ook vandaag bleek geen uitzondering. Wij kregen een korte rondleiding van een van de concierges (dat had Susan zo geregeld). Het hotel is de moeite waard om een keer te bezichtigen.

Na het hotel, zijn we naar de USS Midway gereden. Niet om dit vliegdekschip te bezichtigen, maar om er de omheen gelegen beelden van Bob Hope en de marinier die van zijn vriendin afscheid neemt te bekijken. Menig toerist schijnt deze beelden niet te zien tijdens een bezoek aan San Diego. Wij dus wel (want in het weekend zijn wij hier gewoon toeristen die vakantie vieren). Het beeld van de marinier die van zijn vriendin afscheid neemt, zou bekend voor kunnen komen. Het origineel is een foto uit 1945 die in de Times heeft gestaan (zie hier).

Na deze leuke rondrit door San Diego, hadden we 's avonds nog een feestje bij het zwembad. Als dank aan alle huurders, had Portofino voor Mexicaans eten gezorgd. Vers bereid aan het zwembad. Wel was er gevraagd om in je mooiste Halloween kostuum te komen. Het mooiste kostuum kreeg een huur-cheque van 250 dollar. Wij waren dus verkleed, maar het bleek dat de meeste bewoners als zichzelf waren gekomen. Dan sta je toch raar te kijken in de zon naast een zwembad. Toch waren we niet de enige, en het eten was erg lekker. Enige nadeel aan de verkleed partij was dat het mooiste kostuum via een applaus-wedstrijd gekozen werd. Je kent dat wel (of niet): op een podium staan en maar hopen dat iedereen voor je klapt. Wij hadden uiteraard veel applaus, maar te weinig om te winnen. Van een halfnaakte jonge meid, of een o-zo-schattig leeuwtje van één jaar oud winnen wij Hollanders nooit. Maakt niet uit, hebben we dit ook weer eens meegemaakt (al denk ik niet dat er nog een tweede keer komt).

Tenslotte: vandaag hebben we zelf gekookt. BBQ aan en vlees bakken (dat kan hier nog eind Oktober). De man-size steak (Hooters-term) was uiteraard voor Rob.

Nu gaat we het er maar eens 'inne vatte'. Dat hebben ze bij de corso dit weekend ook gedaan en dan blijft Rob niet achter.

Auto-schade

Na 3 weken in onze botsauto dagelijks 40 mijl gereden te hebben zonder enig probleem, was het vandaag dan eindelijk zo ver. Schade aan Rob zijn air-cushion. De rit begon al goed met invoegen: even de dode-hoek checken en op tijd zien dat daar een auto van redelijk formaat zich had weten te verstoppen. Even wachten met invoegen en verder rijden maar. Dan maar eens van baan wisselen. Rob wilde één baan naar links opschuiven, maar zijn buurman van twee banen verder wilde op datzelfde moment naar rechts opschuiven. Daar ging Rob zijn air-cushion. Helaas, maar het is niet anders. Voor iedereen die nu bezorgd is geworden: het air-cushion is de ruimte die je om je auto vrij moet laten om ervoor te zorgen dat bestuurders van andere auto's niet binnen komen kijken (dat hebben wij hier zo geleerd). Lucht dus en daarmee niets aan het handje. Wij gaan geen schade rijden in dezelfde week dat we het rijbewijs hebben gehaald. Kwestie van opletten en daarna gecontroleerd doorduwen.

Verder hebben we vandaag ook een auto voor Sandra gekocht. Althans, er is met de huidige eigenaar afgesproken dat binnenkort zijn hand-geschakelde VW new beetle sport turbo de onze is. Sandra kan dus eindelijk het appartement uit wanneer zij dat wil en is niet meer afhankelijk van anderen. In een turbo dus. Dat die turbo werkt, kwam Sandra op de snelweg achter toen ze het gaspedaal even indrukte. De afdrukken van onze rug staan nog in de stoel.

De auto zag er goed uit en de verkoper kwam betrouwbaar over. Op al onze vragen kwam direct een antwoord en uiteindelijk viel over de prijs ook nog te onderhandelen. Net genoeg om de timing-belt te kunnen laten vervangen (distributie-riem). Dat geeft een veiliger gevoel en is onderhand wel nodig met 110K miles op de teller.

Voor wie meer info wilt. De kleur is zwart (al heeft de zon het blinkend zwart op veel plekken veranderd in mat zwart) met getinte achter-ruiten. Verder heeft de auto nog een cassette-speler (waar zie je dat nu nog) én een CD-wisselaar. Electrisch zonnedakje, electrisch spoilertje achter (alsof die daar harder van gaat lopen), stugge vering (of heet dat sportieve vering), electrische spiegels, leren (verwarmbare) stoelen (terwijl hier altijd de zon schijnt), airco (voor de stoelhitte te compenseren) en een bloemetje (voor de kenners).

Voor wie nog meer detail wilt, zie hier de foto:

Om het te vieren stelde Sandra voor om bij Hooters te gaan eten. Echte liefde!

Helaas

Geen perfecte score tijdens het rij-examen voor Rob. Twee fouten werden er gemaakt, maar ondanks dat was het resultaat nog steeds positief: geslaagd! Ik heb altijd gedacht dat het rij-examen in de US niets om het lijf heeft en voor 90% is dat ook zo. Het rondje wat je moet rijden gaat in een tempo wat een bejaarde mét rollator nog bij kan houden, maar je rijdt wel in een ander land volgens andere regels. En dat zorgt voor twijfels tijdens het rijden. Vooral ook, omdat het hier heel normaal is dat de examinator aantekeningen maakt gedurende de hele rit (van 10 minuten). Met slechts 2 fouten, zou je verwachten dat er niet de hele tijd op het papier gekrast hoeft te worden. Maar goed, aan het eind was ze (ik had een vrouw als examinator) tevreden en na een welgemeend 'well done' liep ze snel naar haar volgende slachtoffer. Toch had ik liever gehad dat dit hele circus niet nodig was geweest. Rare amerikanen.

Driving test

Jaja, vandaag was het zover. Ik (Sandra) heb mijn Californisch rijbewijs gehaald. Van de collega's van Rob hadden we al  gehoord dat er 3 examinatoren waren. Een vrouw, die best oké is, een soort van jonge (en bredere) Fresh prince of Bel-Air en een wat oudere man die erg streng is en helemaal niet vriendelijk. Ik had geluk. Ik kreeg namelijk de Fresh prince. Een heel vriendelijke en relaxte kerel die me een rondje van 10 minuten liet rijden (waaronder een keertje parkeren en achteruit rijden langs de stoep) en toen kreeg ik het goede bericht dat ik geslaagd was en dat ik erg goed gereden had. Hij heeft het zelfs op mijn briefje geschreven (good job!) en nul errors (ze letten net als in NL op een aantal punten en die had ik dus allemaal goed). Ik ben erg opgelucht in ieder geval. Helaas kon er vandaag nog maar één persoon op en aangezien Rob zijn internationaal rijbewijs bij heeft ben ik eerst opgegaan. Wanneer hij op kan is nog een vraagteken, maar jullie horen het vanzelf als hij geslaagd is!
Nu is het in ieder geval zoeken naar een auto voor mij, wat nog niet zo gemakkelijk is...

Het lange wachten is over

Afgelopen zaterdag was het zover. De zeevracht zou worden bezorgd. Vanaf 14:30 zou de vracht bezorgd kunnen worden. Om precies 14:30 ging de telefoon: de verhuiswagen stond voor de poort en wilde graag naar binnen. Sandra nam de telefoon op want Rob was voorbereidende werkzaamheden aan het treffen. Dat komt er op neer dat hij spullen voor de film-kamer heeft besteld (receiver, blu-ray speler en boxen. Alles regio-vrij geschikt voor 110V én 220V, het kan dus gewoon mee terug naar Nederland). Gaan wonen in de US is prima, maar ook in de US is een film-kamer levensbehoefte nummer 3. Eten en drinken gaan nog net voor. Of het met de voorbereidende werkzaamheden goed is gekomen, lezen jullie wel over een aantal dagen op deze site.
Maar goed, de zeevracht is er, 1.5m3 spullen. Voornamelijk kleding, maar ook foto's, de cavia-kooi, CD's, een PS3, beamer en spelletjes. Als er bezoek is, kunnen we Kolonisten van Catan spelen of Rage of Cluedo of..., genoeg voor een gezellige avond. De spullen werden gebracht in dezelfde ouderwetse vrachtwagen als die voor de lucht-vracht was gebruikt. Verstopt in een hoekje links achterin stonden onze spullen:

Het naar boven brengen verliep zonder problemen en nadat we voor ontvangst getekend hadden, leek het wel of Sinterklaas wat eerder was gekomen dit jaar:

Met het uitpakken zijn we al een heel eind, de meeste kleding ligt in de kast, de cavia's zijn gelukkig op hun nieuwe plekje op het balkon en de canvas hangt op zijn plek:

Back to school

De afgelopen week was een week van les volgen, huiswerk krijgen, studeren, oefenen en zelfs een examen afleggen. Wie denkt dat wij die fase al lang achter ons hadden gelaten, heeft het verkeerd. Het les volgen en bijbehorende huiswerk hebben we aan ons zelf te danken. Sandra wil graag Spaans leren en Rob volgt ook de eerste cursus. Maandag was de eerste les bij het Spanish Institute. Om 19:00 uur begon de les en niet in het Engels, maar metéén in het Spaans. Nou weten wij best nog wel wat goedenavond in het Spaans is, maar om je nu meteen ook te moeten voorstellen in het Spaans bleek best wel lastig. Gelukkig had Maribel (onze lerares) wel eerst de zinnen opgeschreven waar we uit konden kiezen. De uitspraak moesten we zelf verzorgen. Voorstellen in het Spaans gaat bijvoorbeeld als volgt: Buenas noches y mucho gusto. Me llamo Sandra. Cómo se llama usted? Je zou dan kunnen antwoorden: Hola, me llamo Rob. Cómo esta usted? Waarop Sandra dan weer kan zeggen: Bien, gracias. Adiós.
Na het voorstellen, werden we nog verder in het diepe gegooid. Verschillende vragen werden in het Spaans gesteld, en wij mochten antwoord geven. Moeilijk, maar uiteindelijk zal het allemaal wel lukken. Aan het einde van de les bleek dat we ook nog huiswerk moeten maken om redelijk Spaans te leren spreken. Huiswerk, en we moesten al zoveel studeren deze week.
Dat andere studeren was verplicht en geen ontkomen aan. We moeten hier namelijk ons Californische rjibewijs halen. Nou ja, Rob moet het halen en Sandra mag het halen (omdat ze geen Social Security Number krijgt). Het wordt wel aangeraden (het rijbewijs is hier namelijk een overal geaccepteerd ID) en dus studeert Sandra vrolijk mee. Deze week hadden we de written test (het theorie-examen). Het theorie-boek is 90 pagina's groot en vertelt in verhaal-vorm de regels. Niet dus een lijst met regels, maar veel voorbeelden die aangeven hoe je je hier in het verkeer dient te gedragen. Ons was op het hart gedrukt het boekje van voor tot achter door te lezen, omdat we anders nooit zouden slagen voor het examen. Uiteraard hebben wij dit beide gedaan en afgelopen vrijdag kwam de beloning. Na beide 36 vragen te hebben beantwoord, was het resultaat dat we beide waren geslaagd. Samen hadden we slechts 3 fouten. Nu rest binnenkort alleen nog het praktijk-examen.
Overigens betekent het slagen voor het theorie-examen in Californië, dat je dan ook meteen je nummer van het rijbewijs krijgt. Ofwel: voor je praktijk-examen slaag je altijd (waarom zou je anders dat nummer al meteen geven). Hopelijk slagen we de eerste keer, kent Rob dat gevoel ook...
Voor de oplettende lezer: Rob krijgt wel een SSN en heeft dat deze week ook gekregen. Afgelopen dinsdag het nummer aangevraagd en afgelopen donderdag het nummer opgehaald. Weer een drempel verder.

Walvissen-jacht

Afgelopen week zagen we op het nieuws dat er al walvissen waren gespot langs de kust van San Diego. Via het internet bleek dat de meeste keren de walvissen langs het strand van Torrey Pines waren gespot. Wij dus naar Torrey Pines.

Torrey Pines is een van de vele stranden die we hier in San Diego hebben en is qua zand te vergelijken met Scheveningen. Geen mooi wit zandstrand dus, maar grijs zand. De omgeving is wel weer heel anders dan in Scheveningen:

Vanaf een hoger gelegen gedeelte hadden we goed uitzicht op de zee, maar helaas: geen walvissen. Volgende keer beter?

achter ons zwemmen ergens de walvissen, maar waar?

Cavia's in Balboa park

Zaterdag zijn we naar Balboa park geweest. Een groot park in downtown San Diego, waarin onder andere ook de dierentuin te vinden is. Wij waren al bij de dierentuin geweest, dus onze reden was een geheel andere. De reden was wel dier-gerelateerd. Sandra wilde graag een event van de Wee Companions meemaken. Dat laatste is een vrijwilligers-organisatie die als doel heeft om kleine knaagdieren op te vangen, te verzorgen en uiteindelijk een nieuw thuis te geven. Omdat wij 2 cavia's hebben lijkt het Sandra leuk om ook bij deze organisatie haar steentje bij te dragen. Ze heeft zich al aangemeld voor Labradors and Friends (labradors uitlaten) en nu dus ook bij de Wee Companions (dat is: als ze door de screening heenkomt, want ook een vrijwilliger moet aan strenge eisen voldoen).

De ontvangst bij de Wee Companions was zeer hartelijk. Sandra voelde zich erg welkom en email-adressen werden uitgewisseld. Ook werd al snel duidelijk dat, om door de weeks vrijwilligerswerk te kunnen doen, een auto een vereiste is. Een tweede auto staat dus nog op ons boodschappenlijstje (de ipad-2 kan er vanaf, die is geregeld, en inderdaad:  Angry Birds is redelijk verslavend maar gelukkig is de free version niet zo lang).

Na het bezoek aan de Wee Companions, zijn we Balboa park ingelopen. De zon scheen (het regent hier gelukkig maar één dag per jaar zo lijkt het) dus wij op verkenningstocht. In de verte zag je een kerktoren liggen (dezelfde als die we vorige week vanuit de ijsberen in de zoo zagen) en daar zijn we naartoe gelopen. Via een zéér hoge brug over een van de vele snelwegen, kwamen we bij de kerk aan.

Vanaf de kerk kun je verder lopen langs verschillende musea. Bij het science museum zijn we even naar binnen gegaan (daar draaide ook een mooie film over het leven onder water). De film was mooi, het science museum was meer iets voor kleine kinderen.

's Avonds zijn we weer gaan uit eten. Het bleek ook football-night te zijn, dus de bijbehorende bar zat val met, wat wij denken, supporters van de tegenstander. Erg opmerkelijk, maar dat kan daar blijkbaar gewoon. Tijdens het eten kregen we dus goed mee of het goed of slecht ging met de prestaties van de tegenstander. Het eten was lekker (Black Angus steak-restaurant serveert goed vlees), maar uiteraard veel te veel. We besloten de avond dus met een doggy-bag voor het nagerecht. Hebben we morgen ook nog lekker wat.

Tranen met tuiten

Vandaag heeft het geregend. Héél hard geregend. Dat is op zich niet erg zou je denken, maar ons was verteld dat het altijd mooi weer zou zijn. Niet dus, hier regent het ook. Met bakken kwam het uit de hemel vallen en net zoals in Nederland betekent dit ook dat alle automobilisten langzamer gaan rijden (zelfs als het nog maar een beetje miezert). Conclusie: terugweg voor Rob duurde 35 minuten in plaats van de 20 minuten (18 als je continue net boven de maximale snelheid zit).

Hopelijk schijnt morgen de zon weer, want dit was om te janken. Snif.

Eerste werkdag

Vandaag had Rob zijn eerste werkdag, en omdat Rob deze blog schrijft gaan we verder in de ik-vorm. Ofwel: vandaag had ik mijn eerste werkdag. Om half zeven 's ochtends ging de wekker, ik wilde namelijk proberen om om half acht op mijn werk te zijn. Volgens google maps zou dat moeten lukken aangezien de reistijd vanuit ons appartement naar Cymer 23 minuten bedraagt (en dat is als je je aan de snelheid houdt, wat niemand hier echt doet). Ik was er dus ook binnen de 20 minuten, maar omdat ik pas om kwart over zeven was vertrokken had ik mijn doel net niet gehaald.

Uiteindelijk had ik niet zo vroeg op mijn werk hoeven te zijn, omdat ik pas om kwart voor negen werd opgehaald, maar er lag voldoende leesmateriaal in de lobby dus de tijd ging redelijk snel voorbij. Al snel bleek ik een gelukkig persoon te zijn. Er was niet één, maar er waren twéé cubicles voor mij gereserveerd. Één bij al mijn Nederlandse collega's (Cymer wil ze graag allemaal dicht bij elkaar houden om de een of andere reden) en één in de buurt van al mijn nieuwe software vriendjes. Twéé cubicles, dat is bij elkaar toch al snel 8 vierkante meter ruimte helemaal voor mij alleen: I'm living the dream en voel me een levende Dilbert. In een van de cubicles lag zelfs een niet-apparaat ('this is my stapler' voor de kenners). Enige nadeel is dat de cubicles in verschillende gebouwen liggen. Overigens is een cubicle een soort kantoortje waarvan de muren ongeveer anderhalve meter hoog zijn (en er dus gelukkig geen plafond inzit) en de ingang open is (geen deur dus). Is iets typisch Amerikaans en moet privacy-verhogend werken.

Naast de cubicles kreeg ik ook mijn tankpas (gratis benzine) en een blackberry. Dat laatste blijkt een zeer onhandige telefoon te zijn, maar in ieder geval ben ik nu ook in de US mobiel. Daarna mocht ik aan het werk.

Conclusie aan het einde van de dag: 2 vergaderingen gehad en 2 documenten gereviewed. Vond ik zelf niet slecht. Al met al was alles goed bevallen. Met het werk zal het allemaal wel goedkomen, ongeveer hetzelfde doen als in Veldhoven. En als dat daar lukte, waarom hier dan niet.

Om vijf uur ben ik weer naar huis gereden. Dat ging weer in 20 minuten, waarin ik continu verbaasd naar de andere weghelft heb gekeken: één grote file. Zul je zien dat die morgen de andere kant op staat (maar dan rijd ik gelukkig ook weer op de andere weghelft, dus klopt alles weer file-technisch gezien). We zien het wel, het werkleven is begonnen.

Uit eten in de US

Zaterdagavond zijn we uit gaan eten. Met de trolley naar downtown San Diego (herinneringen aan Petula Clark komen naar boven). Via het internet had Sandra een Japans restaurant in het Gaslamp Quarter gevonden. Een klein tentje in de buurt van Horton Plaza genaamd Katsu. Uiteraard ook hier een overvloed aan TV's aan de muur. Op de helft van de TV's was baseball op de andere helft American Football, je moest dus nadenken over waar je ging zitten. Het bestellen hadden we al eerder geleerd om in etappes te doen. Eerst het voorgerecht en zodra dat opgegeten was pas het hoofdgerecht bestellen. Anders krijg je alles tegelijk en daar is de tafel te klein voor.

Verder hebben we die avond geleerd dat je in een restaurant rustig hééééél hard kunt praten. Trek je niets van de andere gasten aan, moeten zij ook maar leren schreeuwen. Daarnaast is het heel normaal om je telefoon op tafel neer te leggen en je partner volledig te negeren en alle aandacht aan de apps op je mobieltje te richten. Vervolgens bestel je met zijn tweeën voor drie personen te eten (dat gaat wel in overleg en niet via een SMS). Omdat je pas doorhebt dat je te veel hebt besteld als je alles op tafel ziet staan bel je vervolgens een vriend om mee te helpen alles op te krijgen. Het uit eten zoals we dat in Nederland kennen, is hier duidelijk nog niet doorgedrongen.

Al met al hadden wij toch een gezellige avond en hebben we heerlijk gegeten. Wel een tip nog: bestel geen green tea ice cream. Dat is niet weg te krijgen.