Geel is de kleur van...

...de band die Sandra vandaag heeft gehaald na het met goed resultaat afleggen van haar Freestyle Martial Arts examen.

Sinds maart dit jaar, leert Sandra de kunst van de Freestyle Martial Arts. Twee keer per week krijgt ze les en vandaag was het zover: haar eerste examen. Onderdelen van het examen zijn onder andere het houden van een speech over 'respect' (30 seconden lang) en het laten zien dat je een aantal vechtbewegingen beheerst.

Het resultaat was dus positief: geslaagd voor de gele band.

Ik ben uiteraard apetrots. Nadeeltje is wel dat 'nee schat' geen acceptabel antwoord meer is in huize Receveur-Ramaekers. Je kan ook niet alles hebben.

Op herhaling

Wanneer ik deze blog schrijf is het alweer drie weken geleden dat we Helga en Ralph van LAX hebben opgehaald. Wel zo netjes van ons, aangezien het anders lastig in San Diego komen is. De KLM-vlucht had dit keer ietwat vertraging, maar uiteindelijk konden we met z'n vieren aan de rit naar San Diego beginnen. Dit keer via een tussenstop in Dana Point. Hamburger gegeten en lekker wat in de haven rondgewandeld. Een aantal caches pikten we ook nog mee, iets wat de komende week nog wel vaker zou gebeuren.

De reden voor het bezoek van Helga en Ralph? Ons zien natuurlijk, maar ook om samen met Joyce, Erwin en Manou (en ons twee) een week lang een aantal nationale parken te bezoeken. De rondreis begint pas over een week (dan komen ook de laatste 3 mede-reizigers). Morgen eerst maar eens met zijn vieren lekker brunchen in Del Coronado (alweer een jaar geleden voor ons, dus het werd weer eens tijd).

Poppenservies

Het is vroeg opstaan (8:30), maar wel voor een goede reden: brunch in Del Coronado. Pure verwennerij op de zondagochtend. De gemiddelde Amerikaan houdt het na een uurtje brunchen voor gezien, maar wij genieten bijna de volle drie uurtjes (hebben we immers ook voor betaald).

Vandaag is er naast de brunch ook de mogelijkheid om wat zeer speciale bieren te proeven (Leffe, Hoegaarden en Stella). Het glas mag je zelfs houden. Echt dronken zullen we niet worden van al die drank, het bier wordt in een poppenservies geserveerd:

zoek de Hoegaarden

Na de brunch besluiten we om een aantal van de caches in de buurt van hotel Del te gaan zoeken. Met ons vieren geen probleem, de een na de andere cache wordt snel gevonden.

Aangezien er ook nog een tentoonstelling van klassieke auto's bezig is, pikken we die ook nog even mee.

Daarna houden we het voor gezien. Genoeg zon voor vandaag, onze gasten moeten natuurlijk niet op dag 1 al verbranden.

Een laatste dag rust

Vandaag komen de laatste 3 mede-reizigers. Gedaan met de rust... Aangezien Joyce, Erwin en Manou pas rond 20:00 uur in San Diego landen, gaat Rob met Helga en Ralph de canyon achter het appartement verkennen op zoek naar geocaches. Het is slechts 30 graden dus waarom ook niet. Ideaal geocache weer.

onze prive canyon

Alle caches worden gevonden, op 1 na. Daarna is het wachten op de rest van het bezoek. Morgen begint de rondreis. Via Phoenix zullen we achtereenvolgens de Grand Canyon, Antelope Canyon, Bryce Canyon en Zion bezoeken, om daarna nog 3 nachtjes in Las Vegas door te brengen.

Op pad en de lucht in

Phoenix:

Vandaag de eerste dag van onze rondreis langs een aantal Nationale parken. In total met zeven man, verspreid over 2 auto's. Uiteraard tot de rand toe volgeladen (omdat het kan). De eerste dag nog geen park, maar een reis van 5 uur naar Phoenix. De reis verloopt voorspoedig, we knuffelen een cactus en rond een uur of vijf staan we voor ons hotel.

Aangezien het hotel een shuttle service aanbiedt, besluiten we om ons in downtown Phoenix te laten afzetten en daar op zoek te gaan naar een restaurant. Na een prima maaltijd weer terug naar het hotel en vroeg naar bed. Morgen willen we op tijd naar de Grand Canyon rijden. Op het programma staat een helicopter vlucht over de canyon. Wat een vervelend vooruitzicht...

Grand Canyon (Tusayan):

Om 8:30 zitten we in de auto voor een 'korte' rit van 3.5uur richting de Grand Canyon. Na een prachtige rit van Phoenix naar Tusayan waarin de temperatuur met sprongen achteruit gaat (31 graden in Phoenix, slechts 15 graden in Tusayan...) komen we ruim op tijd aan bij ons hotel (the Grand Hotel). Inchecken lukt nog niet omdat onze kamers nog niet zijn schoon gemaakt. We kleden ons dus maar om op het toilet (15 graden is toch echt te koud voor een korte broek) en gaan op zoek naar een plek om te lunchen. Een lunch-plek is snel gevonden, een vriendelijke ober echter niet. Wat een chagrijn. Jammer dat we met zo'n grote groep zijn want dan wordt de fooi (gratuity) al automatisch bij de rekening geteld. Daarna is het tijd voor de helicopter vlucht.

Joyce gaat niet mee en dus zitten we even later met ons zessen in een prive helicopter. De piloot mag nog wel mee uiteraard. Onze vlucht begint boven de bossen en langzaam maar zeker zien we aan onze linkerkant de Grand Canyon verschijnen. Het moment waarop we daadwerkelijk boven de canyon vliegen is onvergetelijk. Het bos houdt ineens op en de grond valt letterlijk onder onze helicopter vandaag. Zo vlieg je 100m boven de grond en zo bijna 1600m. Onvoorstelbaar mooi (en moeilijk te beschrijven). Het wordt al snel duidelijk waarom deze canyon de Grand Canyon wordt genoemd. We vliegen van de zuid naar de west naar de noord-kant, zien de Colorado rivier van kleur veranderen en knippen de ene foto na de andere.

Jammer dat het bewolkt is en de zon niet volop schijnt, maar ondanks dat geniet iedereen van deze vlucht. Nou ja, bijna iedereen... De passagier naast Rob wordt stiller en stiller en op een gegeven moment knipt ze zelfs geen foto's meer. Tijdens het landen gaat het alsnog mis, een zakje wordt gevuld. Manou is daarna weer de oude.

Bij terugkomst in het hotel zijn de kamers inmiddels wel schoon en kunnen we dus onze spullen op de kamer neerleggen. Daarna rijden we nog richting Grand Canyon om nog wat langs de 'rim' te lopen en om uiteraard nog een aantal foto's te maken.

 

Op de weg terug naar het hotel, zien we nog een Elk (soort rendier). Leuk om in het wild te zien (al zien we ze kort daarna ook aan de rand van de stad, ze zullen inmiddels dus wel aan de vele toeristen gewend zijn).

's Avonds eten we in het hotel. Dit blijkt een voltreffer. Heerlijk gegeten en een uitstekende service. Morgen weer vroeg op voor een laatste blik op de Grand Canyon en een wandeling door de Lower Antilope Canyon.

Wat een beetje licht al niet kan doen

Omdat de korste weg richting Page (de stad waarbij de Antilope Canyon ligt) ingestort is (niet volledig, maar net genoeg om om te moeten rijden), moeten we weer vroeg op om nog een laatste blik op de Grand Canyon te kunnen werpen en toch nog 's middags een wandeling door de Lower Antilope Canyon te kunnen maken. Vakantie heb je blijkbaar niet om uit te kunnen slapen.

Het uitzicht in de Grand Canyon is in ieder geval weer prachtig, en dit keer schijnt zelfs de zon. Dat levert toch net wat mooiere foto's op.

Soms lijkt het zelfs alsof de achtergrond geschilderd is (maar we zijn er toch echt geweest):

Na de nodige foto's rijden we verder naar Page. Wederom een prachtige autorit. Rijdend door een schitterende omgeving komen we rond 15:00uur aan bij de Lower Antilope Canyon. De wandeling in de canyon, begint om 15:30, dus we zijn ruim op tijd. Iedereen wandelt mee, al begint Joyce bij het zien van de smalle ingang wel even te twijfelen.

 

De ingang naar de canyon

  

Echt waar!

Binnen in de canyon is de route gelukkig wat makkelijker begaanbaar en blijkt het invallende licht in de canyon voor prachtige foto's te zorgen.

Een klein uurtje later staan we weer buiten de canyon. Morgen gaan we de Upper Antilope Canyon bekijken. Voordat we naar het hotel rijden, rijden we eerst nog langs de Horseshoe Bend. Bij de parkeerplaats aangekomen blijkt dat we nog een paar honderd meter moeten lopen om bij de Horseshoe Bend te komen. Ook hier weer een prachtig stukje natuur.

De dag sluiten we af met (uiteraard) eten (de borden zijn weer niet leeg) en een uurtje bowlen (winnaar: Sandra). Leuke sport man: bowlen. Voor de liefhebber nog een leuk filmpje over bowlen:

Upper canyon en silent city

Vandaag zit het ontbijt inbegrepen bij de hotel overnachting. Een typisch amerikaans ontbijt: toast met jam en veel te slappe koffie. Daarna op weg naar de Upper Antilope Canyon. Op weg naar de canyon regent het lichtjes. In de canyon is het gelukkig droog. De laatste twee mijl richting de canyon worden in een 4x4-busje over onverharde weg afgelegd. Top-vermaak (en dan moet de rondleiding door de canyon nog beginnen).

de ruime ingang naar de canyon

Ook nu wordt er weer netjes van te voren gezegd hoe we de camera's moeten instellen zodat de mooiste foto's gemaakt kunnen worden. Jammer alleen dat de gids haast lijkt te hebben. In een rap tempo loopt ze door de canyon heen. Gelukkig neemt ze wel de tijd om alle goede spots voor foto's aan te wijzen. Dat blijkt in ieder geval wanneer we aan het einde van de tour in ons eigen tempo weer door de hele canyon terug kunnen lopen en alle andere gidsen op dat moment staan uit te leggen waar een foto te nemen. Altijd leuk om net op die plek een beetje te blijven rondhangen... Japanners worden zo leuk boos.

Na dit bezoek rijden we verder richting Bryce Canyon. Ook nu weer voert de weg ons door prachtige natuur en na een paar uurtjes rijden komen we aan bij ons hotel. Na te hebben ingechecked brengen we nog snel een eerste bezoek aan Bryce Canyon en bevinden we ons weer in een compleet andere omgeving. Niet in de laatste plaats omdat het lichtjes regent en bij het terug rijden naar het hotel zelfs hagelt!

Gelukkig zijn de uitzichten wel weer prachtig. We zien Thor's hammer en silent city. Morgen is het tijd voor een wandeling door de canyon, voor nu houden we het bij de mooie uitzichten.

De leste

Vandaag gaan we alweer richting het laatste Nationale park. Voordat we naar Zion rijden, wandelen we eerst door de Queens garden in Bryce Canyon. De wandeling door de Queens garden is erg mooi. Steil omlaag en uiteindelijk ook weer steil omhoog, maar de beloning (het uitzicht) mag er zijn.

 

 

Na deze wandeling brengen we nog een foto-bezoek aan de Natural Bridge waarna we onze reis vervolgen richting Zion.

De trip naar Zion is relatief kort (2 uur rijden). In Zion aangekomen mogen we eerst het park doorkruisen om bij het hotel te komen. In het geheel geen probleem, want ook in Zion is het uitzicht prachtig.

rijden door Zion is geen straf

Vooral het uitrijden van de tunnel en het zien van de vele haarspeldbochten die ons naar het lager gelegen gedeelte van dit park brengen, maakt indruk.

Het hotel ligt tegen het park aan en aangezien het nog relatief vroeg is (en Erwin alweer zin heeft in een hamburger), besluiten we om met een aantal man te gaan lunchen.

Na de lunch gaan we het park in en lopen we (kritisch bekeken door de vele eekhoorns) nog (even) naar de ingang van de Narrows.

De Narrows zelf zullen we niet gaan wandelen. Wel staat voor morgen Angels Landing op het programma (althans: we gaan proberen de wandeling uit te lopen). Maar voor het zover is gaan we eerst maar weer eens lekker uit eten. Dit keer in een restaurant met een serveerster die je niet hoort aankomen, maar wel een stem als een megafoon heeft. Flink schrikken voor Ralph dus.