Donderdag 22 November
Vandaag is het Thanksgiving in de VS en aangezien je dit met familie hoort te vieren, vertrekken wij naar Hawaii. We vliegen vanuit LA direct op Kona en dat betekent dus dat we eerst een ritje van 2 uur vanuit San Diego naar LAX voor de boeg hebben. Uiteraard vertrekken we ruim op tijd om enige vertraging onderweg op te kunnen vangen. Enige vertraging, maar niet de enorme file die we inrijden als we nog maar net onderweg zijn. Na ruim een uur rijden zijn we Carlsbad voorbij (normaal 40 minuten rijden) en de verkeersinformatie laat voor het vervolg alleen maar dieprode snelwegen zien. Langzaam maar zeker groeit het besef van een vliegveld waar onze namen voor de laatste keer worden omgeroepen om ons mede te delen dat het vliegtuig bijna vertrekt (en wij zijn er niet bij). Langzaam maar zeker beginnen we te fantaseren over hoe het is om op een vliegveld te overnachten. Gelukkig laat de verkeersinformatie ook zien dat de route via snelweg 73 geheel groen is tot aan LAX. Met nog anderhalf uur tot aan vertrek en nog 45 minuten te rijden (volgens de routeplanner) komen we bij snelweg 73 aan. We geven flink gas (flitsers kennen ze hier toch niet) en uiteindelijk checken we 40 minuten voor vertrek in. Ruim op tijd dus... Zelden met zoveel stress in de auto gezeten. De volgende keer naar LAX ruim van te voren maar de drukte op de weg checken.
Het vliegtuig vertrekt redelijk op tijd en ruim vijf uur later landen we op Kona. Na verenigd te zijn met onze koffers halen we onze huurauto op; een gratis upgrade naar een Mustang convertible. Waarschijnlijk krijgen we de upgrade vanwege het geklaag over de veel te dure verzekering die ons wordt geadviseerd (de verzekering kost meer dan de huur van de auto...). Na een korte uitleg over hoe het dak te laten verdwijnen, vertrekken we naar ons hotel.
Bij binnenkomst blijkt dat we in een zeer groot hotel verblijven. Het is of zeer groot of de mensen die er slapen zijn extreem lui. Het hotel biedt namelijk naast de traditionele benenwagen nog twee onconventionele manieren om je van plek naar plek te bewegen. Namelijk de boot en de trolley. Hoe verzin je het! Het moment dat we tijdens het inchecken de trolley de main lobby zien inrijden is onvergetelijk. Uiteraard nemen we de trolley naar onze kamer, lopen kan altijd nog.
 |
| naar je kamer met de trolley of de boot |
Al met al dus een ongewoon begin van een vakantie. Maar wat maakt het uit, we zijn in Hawaii. Aloha!
Vrijdag 23 November
Rond 8 uur worden we voor de tweede keer wakker (de eerste keer vanwege een hels kabaal van de vele vogels die zonsopgang aankondigen). Snel douchen, aankleden en vervolgens lopen we naar onze auto toe. Tijdens de korte wandeling (nog geen 15 minuten, dus waarschijnlijk duiden de trolley en bootjes op extreem luie gasten), zien we hoe mooi het hotel is aangelegd.
De auto staat er nog en dus gaan wij op weg naar de Wallmart. Een raar eerste uitje voor een vakantie, maar noodzakelijk om de koelkast te vullen. Dat scheelt weer ontbijt betalen in het hotel ($30 pp per ontbijt, de trolley moet ergens van betaald worden). Omdat het Black Friday is (de dag na Thanksgiving die alle Amerikanen gebruiken om te winkelen), verwachten we een enorme drukte. Het valt allemaal gelukkig reuze mee en even later rijden we weer terug naar ons hotel. Ook tijdens de terugrit naar het hotel verbazen we ons over het bizarre landschap. Overal waar je kijkt ligt lava, een constante herinnering aan de vele vulkanen die Hawaii rijk is.
De rest van de middag verblijven we aan het zwembad. Rob snorkelt nog even en uiteindelijk genieten we, uitkijkend over de oceaan, van de zonsondergang.
Wat hebben we het toch slecht. Een zin die we geregeld nog tegen elkaar zullen zeggen tijdens deze vakantie. Wat hebben we het toch slecht.
Zaterdag 24 November
Hawaii (of the Big Island) heeft niet alleen lava te bieden. Het eiland is als het ware in twee helften verdeeld. De ene helft bedekt met lava, de andere helft bedekt met bomen. Vandaag rijden wij naar de bomen helft om een aantal watervallen te gaan bezichtigen. De heenweg voert ons via de kustlijn naar de watervallen. Voordat we bij onze eerste waterval aankomen, stoppen we bij de Waipio vallei. De vallei zelf gaan we niet bezichtigen, maar we genieten wel van het uitzicht.
Compleet anders dan de 'saaie' lava blijkt Hawaii dus vele gezichten te hebben. Na de nodige foto's genomen te hebben, rijden we door naar de Akaka waterval. Een korte (aangelegde) wandeling brengt je tot aan deze indrukwekkende waterval van ruim 80 meter hoog.
Ook hier weer de nodige foto's genomen en vervolgens weer terug naar de auto; er staat immers nog een waterval op het programma, de Umauma waterval. Deze waterval (eigenlijk zijn het er drie) biedt, net als de Akaka waterval, de mogelijkheid om over de waterval te zipp-linen. Althans: dat belooft de folder. Omdat de prijs voor het zipp-linen belachelijk hoog is ($200 pp) slaan we dit avontuur over. Gelukkig maar, de zipp-linen gaan helemaal niet over de waterval heen. In het beste geval zipp-line je over de rivier waarin de waterval zijn water uitstort, maar dat is toch weer heel anders dan de ge-foto-shopte folder je doet geloven. Het uizicht is gelukkig wel de moeite waard.
De dag sluiten we af bij de macadamia noten. We leren hoe deze gepeld worden (de schaal van de noten is keihard, waardoor gewoon pellen er niet bij is) en we proeven uiteraard het eind-resultaat: macadamia's met chocola, met honing, met koffie, naturel, met ui en knoflook, en nog veel meer. Uiteraard nemen we een aantal smaken mee, lekker om thuis (of op de hotelkamer) van te genieten. Daarna rijden we door het binnenland van het eiland terug naar ons hotel. De weg heeft veel weg van een kartbaan. Veel (steile) heuveltjes (met achter enkele een onverwacht bochtje) en veel scherpe bochtjes. Heerlijk om overheen te rijden, vooral met een bijrijder van wie de nagels steeds dieper in het dashboard verdwijnen. Had ze maar niet voor het donker bij het hotel willen zijn.
Zondag 25 November
Vandaag komen we bij van de vele inspanningen van de dag ervoor. We skypen met het thuisfront (''het regent bij jullie? Hier schijnt de zon en is het 30 graden", skypen kan zó leuk zijn), lunchen op een terrasje in het hotel en hebben verder een heerlijke relaxte dag aan de lagune van het hotel. Rob snorkelt en Sandra leest en luistert naar muziek; wat hebben we het toch slecht.
 |
| Het uitzicht vanuit liggende positie aan de lagune |
's Avonds gaan we naar een heuse Luau, een avond die begint met een lekker buffet-diner en die eindigt met dans en muziek. Voor de mannen zijn er de dames die hun heupjes uiterst soepel in de rondte bewegen, voor de vrouwen is er een gespierde kerel die een tweetal aan beide kanten brandende fakkels in de rondte beweegt. Sandra draagt uiteraard een Lei (bloemenkrans) tijdens deze avond, dat hoort nu eenmaal zo.
Maandag 26 November
Rob moet vandaag vroeg opstaan. Gelukkig niet zo vroeg dat hij samen met de vogels opstaat (al schreeuwen die krengen hem wel weer wakker om half zes 's ochtends; niet alles is positief aan Hawaii), maar wel vroeg genoeg om om half acht 's ochtends bij de zee te staan. Vandaag staat het duiken op het programma. Gedurende de ochtend worden er twee duiken van ongeveer een uur gemaakt. Veel tijd onder water dus. Een ongekende pracht en praal onder water was beloofd. Dat viel uiteindelijk reuze mee, maar leuk was het wel. Veel vissen (uiteraard), een dive-master in gevecht met een inktvis (het water zag tijdelijk zwart), een grote schelp die een zee-egel eet en duiken onder de vele bogen die door de lava gevormd zijn. 's Middags zijn we naar het noorden van het eiland gereden voor een uitzicht over de Pulolu-vallei. Helaas werkte het weer niet mee (regen), waardoor het uitzicht beperkt was.
Uiteindelijk heben we op vrijdag wel in volle glorie van deze prachtige vallei kunnen genieten.
Dinsdag 27 November
Vandaag bezoeken we het National Vulcanoes Park, ofwel: we gaan een vulkaan bekijken. De rit naar de vulkaan duurt ongeveer 2.5 uur en voordat we bij de vulkaan aankomen, maken we eerst een korte stop bij de Rainbow waterval. Volgens de folder kans op het zien van regenbogen als gevolg van twee kruisende watervallen. Helaas blijkt de waterval gereduceerd tot één miezerig stroompje vanwege het gebrek aan regen. Hebben wij weer!
De vulkaan blijkt gelukkig wel de moeite waard. Als eerste stoppen we bij wat gaten in de grond van waaruit stoom onstnapt; een natuurlijke sauna. Het regent lichtjes als we stoppen en de temperatuur is zelfs frisjes te noemen. In dat geval biedt het staan in de stoom uitkomst. Lekker warm, al levert het wel klamme kleding op. Vervolgens rijden we door naar een aantal uitkijkpunten over de Kilauea krater. Een inmense krater, niet dat we hem ergens mee kunnen vergelijken, die nog steeds actief is getuige de rook die er vanuit ontsnapt.
We zien nog geen lava, maar blijkbaar is die 's avonds wel te zien (althans de oranje gloed van de lava). We moeten op een later moment dus nog terugkomen. Na weer de nodige foto's genomen te hebben, stappen we weer in de auto voor een ritje over de 'chain of craters road'. Een weg langs een aantal kraters (wie had dat gedacht).
De weg eindigt uiteindelijk aan de zee. Verder ligt er aan het begin van deze weg nog een lava-tube waar je doorheen kunt lopen en kun je via een korte wandeling nog over de lava van een uitloop van de Kilauea krater lopen. Sportief als wij zijn, hebben we uiteraard beide wandelingen gedaan (en we waren helemaal niet moe).
 |  |
| boven aan de rand van de krater | en beneden op het asfalt |
De rest van de weg hebben we ons weer regelmatig verbaasd over het bizarre landschap en de prachtige uitzichten die deze vulkaan te bieden heeft.
Uniek om mee te maken. Vooral de regenboog aan het einde van de weg bij de zee was prachtig om te zien; gelukkig hebben we de foto's nog.
We rijden voldaan weer terug naar een van de uitkijkpunten over de Kilauea krater en wachten tot het donker wordt. Naarmate het donkerder wordt (en kouder...) zien we steeds duidelijker de oranje gloed van de lava in de krater verschijnen. Een duidelijk bewijs dat deze vulkaan nog steeds actief is.
Gelukkig geen uitbarsting terwijl wij aan het kijken zijn en uiteindelijk rijden we dus weer ongedeerd naar ons hotel terug.
Woensdag 28 November
Rob is vandaag weer sportief. Hij gaat diepzee-vissen. Bij de boot aangekomen, blijkt het om het échte werk te gaan. De boot is uitgerust met vier hengels met in het midden een stoel waar de sportvisser op plaats mag nemen terwijl hij zijn enorme vangst binnen de boot probeert te hengelen. De hengels zijn van het type 'we vissen op Jaws' en Rob hoort het zichzelf al zeggen terwijl hij zijn vangst binnenhaalt: ''I think we need a bigger boat''.
Vier uur later staat hij lichtelijk ontnuchterd aan de kant. Niets gevangen, geen enkele vis had zin om te bijten. Gelukkig wel een aantal dolfijnen die rond de boot meezwommen toen de visjacht begon. Dat verzacht de pijn dan nog een beetje.
Op de terugweg wel nog twee schildpadden aan de haak geslagen. Daar was Sandra dan weer blij mee. 's Avonds über-romantisch gegeten. Gezeten aan de rand van de zee, genietend van de ondergaande zon.
Het leven in Hawaii valt niet mee.
Donderdag 29 November
Een rustige dag vandaag. In de ochtend bezoeken we een van de vele stranden die Hawaii rijk is. In ons geval een heerlijk wit zandstrand. Gelegen in de beschutting van wat rotsen kijken we uit over een strakblauwe zee en hemel. Rob gaat uiteraard weer snorkelen en Sandra leest wat in haar boek. Bijna 2 uurtjes later houden we het weer voor gezien. Strand is niet zo aan ons besteedt, vervelend al dat zand wat op plaatsen gaat zitten waar je het niet verwacht. De rest van de middag gaan we op zoek naar een CD van een lokale zangeres. De CD wordt snel gevonden en op de weg terug naar het hotel genieten we van de rustgevende muziek. Voordat we naar het hotel terug rijden eten we weer aan de rand van de zee; dit keer met een klein nagerecht voor samen.
Weer een dag die voorbij is gevlogen.
Vrijdag 30 November
Vandaag het hoogtepunt van de vakantie (en tevens ook het hoogste punt). We verkennen het eiland vanuit een 2 uur durende helikoptervlucht.
Vanuit de lucht is pas goed te zien hoe uitgestrekt de troosteloze lava-vlaktes zijn.
Na een half uur vliegen komen we bij een van de boosdoeners van deze troosteloosheid aan.
De vulkaan blijkt nog steeds actief wanneer we over de krater heen vliegen. Op veilige afstand onder ons, zien we de lava pruttelen en borrelen. Een uniek gezicht.
We vliegen verder richting de zee en vanuit de zee verder naar de groene helft van het eiland. De kustlijn verandert langzaam van kale rots naar fleurig groen met hier en daar een waterval. Na de Waipio vallei voorbij te zijn gevlogen, vliegen we uiteindelijk de Pulolu vallei in. Een onbeschrijflijk mooie vallei. Overal waar je kijkt, steile groene hellingen en metershoge watervallen; zelden zo'n mooie natuur mogen meemaken.
De vlucht door de vallei eindigt veel te snel naar onze mening en even later eindigt zelfs de rondvlucht. Gelukkig hebben we de foto's en DVD nog van deze prachtige vlucht. Wie ooit in de gelegenheid is dit mee te mogen maken, mag die kans zeker niet voorbij laten gaan.
Zaterdag 1 December
Helaas zit ons verblijf in het prachtige Hawaii er al weer op. De vlucht naar LA verloopt voorspoedig en ook de rit terug naar huis verloopt zonder stress. Geen file doet wonderen. Rond 2 uur 's nachts komen we thuis aan, een aantal herinneringen aan een heerlijk verblijf in Hawaii rijker.
