Valse kien

Op zaterdagavond hadden we een oud-hollandse spellenavond. Maar dan wel een met nieuwerwetse spellen. Samen met Johan en Freke waren we uitgenodigd bij Thijs en Marie-José. Na eerst gezellig wat gekletst te hebben over de voordelen van het leven in San Diego, chocolade koekjes van de Costco geproefd te hebben en gewend geraakt te zijn aan de geur van kaas kon de spellenavond beginnen.

Het bleek een gezelige avond te worden. Veel gelachen, af en toe wat gedronken (het is weekend, doorwerken...) en afgesloten met Winnie de Pooh bingo. Zo'n avond dus. Een avond waar ik me het volgende van herinner:

- als je bier wilt drinken, eerst de dop van de fles halen
- kaarten schudden valt niet mee
- Johan is een uiterst beleefde Dalmutti
- computer says no
- als er een vrouwenweekend is, is er dan ook een mannenweekend? Mag dat dan in Las Vegas en zo ja: wie wordt er dan op het dak wakker?
- de kikker-paraplu bleek niet nodig
Oh ja: uiteindelijk heeft niemand bingo gehaald. Wel 'valse kien' wat uiteraard bestraft werd met een liedje zingen. Althans, dat was de bedoeling. Het zingen is er nooit van gekomen (op de eerste regels van 'haar in mijn glas' na), maar alles ligt wel vast op video. Die zouden we natuurlijk kunnen laten zien op deze blog, maar... dat doen we dus niet.

Schatzoeken

Op zondag zijn we gaan schatzoeken. Sandra heeft geocaching ontdekt (met dank aan Helga...) en dus zijn we in de buurt op zoek gegaan naar caches. Volgens de I-phone liggen er drie schatten in de buurt van ons appartement en die zijn we gaan zoeken. Gewapend met I-phone als GPS en een stortvloed aan CSI-kennis kan het vinden van de schatten geen enkel probleem zijn.
De eerste schat ligt in een voormalig rivierbed achter ons appartement en de GPS en een mysterieuze steen leiden ons al snel naar de plek waar de schat moet liggen. Na even gezocht te hebben, vinden we uiteindelijk de schat. Een kistje met daarin een heel verhaal met wat we nu precies gevonden hebben, een pen om de vinders-lijst te tekenen en een code. Blijkbaar is deze cache onderdeel van 6 caches die ieder een code opleveren. De 6 codes typ je uiteindelijk in op een bepaalde internetsit en eeuwige roem valt ons ten deel. We zullen zien.

De tweede schat moet op Friars road liggen, vlakbij een ingang naar een appartementen-complex. We zoeken een tijdje maar vinden niets. Dan komt het CSI-talent van Sandra langzaam bovendrijven. Een schroef in een muur die daar eigenlijk niet hoeft te zitten. Klopt dat wel. Nee natuurlijk niet! Zo is ook de tweede schat gevonden.

De derde schat ligt bij het trolley-station en is op papier nog moeilijker te vinden. Dat klopt. De derde schat blijft tot op dit moment dan ook ongevonden. Twee uit drie, al met al niet slecht voor een eerste keer.

Vroege vogels

De laatste dag van de vakantie van Leo en Karin in San Diego is er een van vroeg opstaan. Om 4uur 's ochtends vertrekken we naar het vliegveld en 20 minuten later nemen we afscheid van elkaar. Rob is die dag als eerste op zijn werk, Sandra is verstandiger: die kruipt terug in bed.

Al met al een zeer gezellige week!

Afwisseling

We gaan de woestijn in. Van verschillende collega's hadden we gehoord dat dit de moeite waard moet zijn en dus sluiten we de vakantie van Leo en Karin af in de natuur. De afgelopen dagen heeft het veel geregend, dus met een beetje geluk staat de woestijn in bloei.
Het is ongeveer 2 uur rijden naar Anza Borrego Desert en de route is prachtig. We vertrekken met zon uit San Diego en na een klein uur rijden, zitten we midden in de sneeuw. De weg is gelukkig sneeuwvrij, maar de omgeving is verder helemaal wit. Bijzonder om dit zo dicht bij huis te zien en natuurlijk gestopt om wat foto's te maken.

Na nog wat verder gereden te hebben over de 'old Highway 80' komen we de kerstkaart voor volgend jaar tegen.

Vanaf de kerstkaart is het nog een klein stukje naar Julian. Een klein stadje (van een straat) waar de tijd stil gestaan lijkt te hebben. Julian staat bekend om zijn appeltaart en uiteraard stoppen we even om hiervan te genieten. Volgens de kenners (Rob's collega's) moet je bij Mom's zijn voor de beste taart en toegegeven: het was een lekker stukje appeltaart.

Na lekker opgewarmd te zijn (korte broek en sneeuw is geen ideale combinatie) vervolgen we onze weg naar de woestijn. Naarmate we meer en meer afdalen, wordt de sneeuw minder en de temperatuur hoger. Gelukkig maar, dat betekent dat we de juiste kledingkeuze hebben gemaakt (in ieder geval wat betreft temperatuur...).
Vlak voor het park, lunchen we en maken we ons klaar voor een stevige wandeling: op zoek naar de oase. Een enkele wandeling vanuit het visitors centre (waar ze ons uitleggen dat een paar dagen regen echt niet voldoende is om een woestijn in bloei te zetten...) is 2.2 mijl (3.5km) en als je alle waarschuwingen die je onderweg tegenkomt nog voordat de echte wandeling begint moet geloven, is de route niet zonder gevaar. Je wordt gewaarschuwd voor tarantula's, schorpioenen en ratelslangen, maar ook voor een ernstig tekort aan water ('people have died on this trail because of lack of water'). We hebben per persoon één liter water bij ons, net iets minder dan de geadviseerde gallon maar toch ruim voldoende zo blijkt.

De wandeling door de woestijn is erg mooi. Om je heen bergen met enorme rotsblokken en een redelijk begaanbaar pad.

En dan uiteindelijk een oase. Een setje palmbomen met een klein beekje, ofwel: boel moeite voor een beetje schaduw.

Al met al een hele mooie wandeling, jammer dat het hele stuk terug ook weer gelopen moet worden. Gelukkig lijkt de terugweg altijd sneller te gaan en ook dit keer is dat het geval. Uiteindelijk zijn we na een drietal uurtjes gewandeld te hebben weer terug bij de auto en kunnen we aan de gemotoriseerde terugreis beginnen. Op de weg terug naar San Diego (voor de kenners: via de 78 in plaats van de 79) komen we nog voorbij een typisch Oostenrijks plaatje én zien we een coyote (althans: dat denken wij).

Om de dag compleet te maken eten we die avond bij The Cheesecake Factory. Lekker eten en een goed nagerecht voor de dames. Al met al een heerlijke dag.

Visjes kijken

Vandaag is het weer droog en kunnen we naar Balboa park. Voordat we door het park gaan wandelen, rijden we eerst naar Birch Aquarium om eens te kijken wat er zoal onder water leeft.
Bij aankomst bij het aquarium zien we walvissen, geen echte natuurlijk, maar dit is dus blijkbaar wat er een aantal dagen geleden rondom de boot heeft gezwommen.

Het aquarium probeert je zoveel mogelijk te leren over het leven onder water. Dat verklaart in ieder geval de grote hoeveelheden kinderen die hier naar toe gaan. Klasse-uitje, en op de weg terug natuurlijk allemaal onder de bank verstopt zitten zodat de ouders niet weten waar ze aan toe zijn (of dolgelukkig naar huis terug gaan, dat kan natuurlijk ook). Hoe dan ook, zijn er een boel leuke en vooral nette dieren te zien. Geen obscene gedragingen zoals in de dierentuin.

Na het aquarium brengen we een bezoek aan Balboa park. Op zondag is het hier niet van gekomen vanwege het slechte weer. Vandaag is het droog en schijnt de zon, dus ligt het park er prachtig bij.
Veel kleuren in het spaanse dorp en af en toe een verdwaalde eekhoorn.

's Avonds eten we thuis. Morgen staan we weer vroeg op en gaan we met zijn vieren de laatste dag vieren in Anza Borrego.

Brunchen met een reden

Vandaag is het zondag en is Rob jarig (iedereen bedankt voor de kaarten!). Om het te vieren gaan we brunchen in the Del. Dat hebben we al eens eerder gedaan en dit is een prima reden om het een tweede keer te doen. Was Rob niet jarig geweest, dan was het bezoek uit Nederland overigens ook een prima reden geweest.
Voor de brunch is het tijd voor kado's. Mass Effect 3, golf voor op de WC, Fokke en Sukke, een boekje met voorbeelden van het slechte engels van de Nederlanders en 'the story of my life' op een metalen plaat. Én: een hoedje, een heuse verjaardagsmuts... wat wil een mens nog meer. En dat op de vroege morgen!

Op weg naar the Del hebben we weer een prachtig uitzicht over San Diego. Waar zo'n brug al niet goed voor is.

De brunch is weer 'vertrouwd' goed. Heerlijk eten en omdat het feest is: champagne! We genieten met volle teugen. Binnenkort is het Pasen én hebben we bezoek uit Nederland. Raad eens wat wij op zondag gaan doen...

Op de weg terug stoppen we nog even om vanaf Coronado eiland de skyline van San Diego te fotograferen. Rob is nog steeds jarig...

Omdat het op de weg terug weer stevig begint te regenen, valt een bezoek aan Balboa park in het spreekwoordelijke water. Dat moet morgen dan maar. De rest van de dag brengen we binnen door. We spelen een spelletje en kijken naar typisch amerikaanse televisie. Rob gaat vroeg naar bed, dat krijg je op die leeftijd...

Regen, regen en nog eens regen

Het komt niet vaak voor, en meestal als er bezoek is, maar vandaag regent het. Niet een beetje, maar een beetje boel. Veel dus. Gelukkig gaan we naar Los Angeles, daar zal het toch wel droog zijn...
Helaas regent het in LA ook. Sterker nog: de ergste regen krijgen we over ons heen als we de auto willen gaan parkeren. Gelukkig is de parkeerplaats overdekt.
Regen of geen regen, het Hollywood-sign staat er altijd. Dat is dus het eerste wat we gaan bekijken. Helaas betekent regen ook mist in de bergen (daar waar het Hollywood-sign staat) en zien we helemaal niets.

Gelukkig is de Starbucks dichtbij en kunnen we dus wachten tot de mist optrekt onder het genot van een hete kop koffie of chocolade-melk. Dat blijkt te helpen, na een kleine 10 minuten trekt de mist weg en kunnen we alsnog zien wat we al wisten: we zijn in Hollywood.

Ondanks de regen besluiten we om toch de star-tours te gaan doen (dat moet ook haast wel, want onze andere optie, een bezoekje aan het Chinese Theater, is niet mogelijk vanwege de premiere van de nieuwste film van Julia Roberts. Wel leuk om eens een premiere van dichtbij te zien. Rode loper, camera's maar helaas geen Julia.). De start-tours wordt gelukkig ook gedaan met busjes met dak en zo zien we dan toch nog wat van LA. Via Beverly Hills (weer geen sterren gezien) naar Rodeo Drive (de auto van 1 miljoen dollar staat er weer en nog steeds snap ik niet waarom je zoveel geld aan een auto kunt uitgeven) en vervolgens weer naar Hollywood.

In Hollywood aangekomen lunchen we bij het Hard Rock café (we zijn inmiddels stamgasten) en omdat het St. Patricks Day is, besluit Leo om het groene bier maar eens te proberen. Karin pakt een hamburger (wat minder eng is dan de foto doet vermoeden).

Na de lunch is het gelukkig droog en kunnen we dus nog wat over de walk of fame lopen alvorens we weer terug naar San Diego rijden.
's Avonds eten we niet te veel. Morgen gaan we brunchen in the Del en daar wil je wel ruimte voor vrij laten.

Hoeveel benen?

Een bezoek aan San Diego zonder een bezoek aan de dierentuin is natuurlijk geen bezoek aan San Diego te noemen. Ofwel: op naar de Zoo. Met zijn drieën, Rob moet werken.
In de dierentuin wordt druk verbouwd (zo blijkt). De koala's zijn niet te zien en ook de reptielen en schildpadden blijken niet voor het publiek beschikbaar. Wel de vijf-benige neushoorn. Zeer zeldzaam...

Om de blog nog enigzins 'geschikt voor alle leeftijden te houden' zul je toch echt op de foto moeten klikken voor een vergroting...
Naast dit zeldzame beest zijn er gelukkig ook nog de normale dieren.

En dan is er natuurlijk nog de otter. Nooit geweten dat dit beest zo lenig was en eerlijk gezegd: dat had ik ook liever niet geweten. Je bent gewaarschuwd!

Al met al een opmerkelijk bezoek aan de dierentuin.
's Avonds wordt er een lekkere lasagna klaargemaakt door Sandra. Nu is het nog droog, de komende drie dagen wordt er regen voorspeld. Niet zomaar regen: the storm of the century. Gevoel voor drama is de USA niet vreemd.