We gaan de woestijn in. Van verschillende collega's hadden we gehoord dat dit de moeite waard moet zijn en dus sluiten we de vakantie van Leo en Karin af in de natuur. De afgelopen dagen heeft het veel geregend, dus met een beetje geluk staat de woestijn in bloei.
Het is ongeveer 2 uur rijden naar Anza Borrego Desert en de route is prachtig. We vertrekken met zon uit San Diego en na een klein uur rijden, zitten we midden in de sneeuw. De weg is gelukkig sneeuwvrij, maar de omgeving is verder helemaal wit. Bijzonder om dit zo dicht bij huis te zien en natuurlijk gestopt om wat foto's te maken.
Na nog wat verder gereden te hebben over de 'old Highway 80' komen we de kerstkaart voor volgend jaar tegen.
Vanaf de kerstkaart is het nog een klein stukje naar Julian. Een klein stadje (van een straat) waar de tijd stil gestaan lijkt te hebben. Julian staat bekend om zijn appeltaart en uiteraard stoppen we even om hiervan te genieten. Volgens de kenners (Rob's collega's) moet je bij Mom's zijn voor de beste taart en toegegeven: het was een lekker stukje appeltaart.
Na lekker opgewarmd te zijn (korte broek en sneeuw is geen ideale combinatie) vervolgen we onze weg naar de woestijn. Naarmate we meer en meer afdalen, wordt de sneeuw minder en de temperatuur hoger. Gelukkig maar, dat betekent dat we de juiste kledingkeuze hebben gemaakt (in ieder geval wat betreft temperatuur...).
Vlak voor het park, lunchen we en maken we ons klaar voor een stevige wandeling: op zoek naar de oase. Een enkele wandeling vanuit het visitors centre (waar ze ons uitleggen dat een paar dagen regen echt niet voldoende is om een woestijn in bloei te zetten...) is 2.2 mijl (3.5km) en als je alle waarschuwingen die je onderweg tegenkomt nog voordat de echte wandeling begint moet geloven, is de route niet zonder gevaar. Je wordt gewaarschuwd voor tarantula's, schorpioenen en ratelslangen, maar ook voor een ernstig tekort aan water ('people have died on this trail because of lack of water'). We hebben per persoon één liter water bij ons, net iets minder dan de geadviseerde gallon maar toch ruim voldoende zo blijkt.
De wandeling door de woestijn is erg mooi. Om je heen bergen met enorme rotsblokken en een redelijk begaanbaar pad.
En dan uiteindelijk een oase. Een setje palmbomen met een klein beekje, ofwel: boel moeite voor een beetje schaduw.
Al met al een hele mooie wandeling, jammer dat het hele stuk terug ook weer gelopen moet worden. Gelukkig lijkt de terugweg altijd sneller te gaan en ook dit keer is dat het geval. Uiteindelijk zijn we na een drietal uurtjes gewandeld te hebben weer terug bij de auto en kunnen we aan de gemotoriseerde terugreis beginnen. Op de weg terug naar San Diego (voor de kenners: via de 78 in plaats van de 79) komen we nog voorbij een typisch Oostenrijks plaatje én zien we een coyote (althans: dat denken wij).
Om de dag compleet te maken eten we die avond bij The Cheesecake Factory. Lekker eten en een goed nagerecht voor de dames. Al met al een heerlijke dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten