Hoge bomen

Omdat het zondag is, slapen we uit. Niet te lang natuurlijk, dat is zonde van de tijd in een prachtige stad als San Francisco. Om 9:00am staan we op. Vandaag gaan we naar Muir Woods. Een natuur-monument in de buurt van SF en de eindbestemming van de apen in de film 'Rise of the planet of the apes'. Muir woods is een 'red-wood', ofwel hoge bomen (tot 79m).
Voordat we naar Muir woods gaan, maken we eerst een korte wandeling door Chinatown. Een stukje China in SF, inclusief de typische lampionnetjes en de muziek die zich best als 'kattengejank' laat omschrijven.

Na China bezocht te hebben, gaan we op weg naar de bossen. Om daar te komen, moeten we via de Golden Gate Bridge. Toch leuk om over die brug gereden te hebben; check: been there, done that. De chauffeur besluit ook nog even te stoppen. Hebben we vanaf die kant tenminste ook een paar foto's.

Bij de bossen aangekomen vallen een paar dingen op. Het is er lekker koel, de bomen zijn inderdaad erg hoog en er zijn geen vogels. Daarnaast valt op dat het echt een toeristen-bos is: het pad door het bos is keurig aangelegd, het is dus vooral genieten van de natuur en je klein voelen tussen al deze reuzen.

Na dit mooie stukje natuur rijden we via Sausalitos terug naar SF. Omdat ondertussen de zon zich voor de maan heeft verruild, licht SF er prachtig verlicht bij. Een mooie afsluiting van onze laatste dag in deze prachtige stad. Morgen om 12:10pm vertrekt ons vliegtuig en begint het 'gewone' leven weer. Dat hoort er ook bij...

Waarom gaat men terug naar Nederland?

De reden voor ons om met zijn tweeën terug naar Nederland te gaan, werd zaterdagavond op onze hotelkamer in San Francisco duidelijk. Het ontwerp van de Hazestraat is bekend.
Met gepaste trots plaats ik het op onze blog:

Voor diegene die niet weet waar ik het over heb. De Hazestraat is één van de 14 buurtschappen dat meedoet met het bloemencorso in Valkenswaard. Ieder jaar op de 2e zondag in September trekt de parade door de straten van Valkenswaard. Een aanrader!
Dit jaar is het thema 'Alliance Gastronomique'. Iedere wagen maakt een ontwerp voor een top-chef. Voor de Hazestraat is dit Ron Blaauw, wiens restaurant in Amsterdam ligt en 2 Michelin-sterren heeft.
Omdat wij het prikweekend en de parade absoluut niet willen missen, gaan wij tijdens die periode met 'home-leave'. Even terug naar huis en onze vingers blauw prikken tijdens het prikweekend en daarna onvoorstelbaar genieten van de parade en het daarop volgende feest.
Voor meer informatie over ons buurtschap: http://www.hazestraat.nl/

Ga niet langs start

Vandaag gaan we naar Alcatraz, ofwel: the Rock. Voordat we ons naar de gevangenis begeven, gaan we eerst naar een Farmers Market bij het veergebouw. Veel kraampjes met groenten, vlees en fruit. Een markt dus. Wel met een uitzicht op de brug naar Treasure Island. De brug heeft twee verdiepingen. Op de ene verdieping het verkeer naar Treasure Island, op de andere het verkeer van Treasure Island.

Na de markt vertrekken we met de veerboot naar Alcatraz. Een voormalige gevangenis, waar nooit iemand vanaf is ontsnapt. Wel is het een aantal keer geprobeerd, de verhalen hierover worden door een medewerker op humoristische wijze verteld: ''Have you ever thought: this is a great idea. And after you performed it thought: well, this must have been the stupidest thing ever...''. De rest van de rondleiding lopen we met een koptelefoon rond. Allerlei wetenswaardigheden over Alcatraz, worden (in het Nederlands) via een audio-tour verteld.

Verder heb je vanuit Alcatraz een prachtig uitzicht op San Francisco. Vooral met een strak blauwe lucht:

Na met de veerboot weer terug te zijn gevaren, nemen we het openbaar vevoer naar de Golden Gate Bridge. Het openbaar vervoer is in SF gelukkig wel goed geregeld (in tegenstelling tot San Diego); geen hoge taxi-kosten dus. De bus brengt ons tot aan de brug. Van veraf al indrukwekkend, van dichtbij helemaal. En ook vanaf hier weer een prachtig uitzicht over SF.

Omdat we er toch zijn, lopen we een stukje de brug op. De hoeveelheid en dikte van de kabels is indrukwekkend.

Na nog een blik op de brug te werpen maken we weer gebruik van onze MUNI-pas (de pas waarmee je van al het openbaar vervoer in SF gebruik kunt maken) en gaan op weg naar het meest gefotografeerde plekje van SF: postcard row. Voor de oudere lezers die slechte comedy-series waarderen: deze huisjes waren te zien in de opening-credits van Full House. De huisjes liggen aan de voet van het hoger gelegen park Alamo Square. Vanuit dat park heb je een een echt kodak-moment. Huisjes op de voorgrond, SF op de achtergrond. En dat bij een ondergaande zon, kan het nog mooier?

Vanuit Alamo Square besluiten we om terug te lopen naar ons hotel. Een flinke wandeling zo aan het einde van weer een dag indrukkwekkende uitzichten, maar een goede manier om de eetlust nog wat meer op te wekken. De weg voert nog langs het mooi verlichtte gemeentehuis van SF (City Hall).

Voordat we het hotel bereiken, lopen we nog door een van de mindere gedeeltes van Ellis street. Juist in dit gedeelte besluit Rob om nog snel even een drankje voor op de kamer te kopen. Op zich geen probleem, totdat Sandra een andere klant in de winkel erop attent maakt dat iemand er met zijn fiets vandoor gaat. De man beweert dat de 'dief' een bekende van hem is. Kortom: ter hoogte van 7th street 'beschuldigt' Sandra iemand onterecht van diefstal. Living life on the edge...
De avond besluiten we in een Irish pub. Lekker eten en voor Rob een lekker pilsje (of twee). Dat hebben we na een dag 'hard werken' wel verdiend.

Vroege vogels

Vrijdagochtend om 3:45am gaat onze wekker. Noodgedwongen, want ons vliegtuig naar San Francisco vertrekt om 7:05am. Om in alle rust te kunnen vertrekken, hebben we de wekker op deze onmogelijke tijd gezet. Gelukkig is de douche warm, dus de oogjes springen open. De komende dagen verruilen we San Diego voor San Francisco, een lang weekend met zijn tweeën, voordat Sandra naar Nederland vertrekt om carnaval te vieren (en Rob dus drie weken het rijk alleen heeft...).
Het vliegtuig vertrekt met een kwartiertje vertraging en rond 8:40am staan we aan de grond in San Francisco. Met de Bart (zo heet nou eenmaal de metro in deze stad) naar downtown SF. Ons hotel (hotel Abri) ligt op Ellis street vlakbij het metro-station en vlakbij Union square. Een aanrader voor wie ooit nog eens in SF mocht belanden. Nadat we onze spullen op de kamer hebben achtergelaten, vertrekken we naar een vis-'restaurant', voor de lunch. Sandra heeft dit restaurant in een boekje over SF gevonden en het blijkt een voltreffer. Dat moet ook wel, want we moeten in de rij aansluiten om binnen te mogen komen. Na ruim een half uur te hebben gewacht, mogen we aan de bar plaatsnemen en een half uur later staan we al weer buiten. Met een volle maag, dat wel. Omdat de heenweg een nogal lange wandeling bleek te zijn (SF is nogal heuvelachtig en dat merk je snel in de beentjes), vervolgen we onze route met de cable-cart.

De route voert via het Cable-cart Museum naar Lombard street. Het meest bochtige straatje ter wereld. Geen idee waarom je zo'n straat wilt aanleggen, waarschijnlijk in een dronken bui de weg 'recht' aangelegd.

Vanuit Lombard street wil Rob naar Coit tower lopen (de toren rechts op de foto), maar dat blijkt toch wat ver. Vooral ook omdat de weg naar de toren redelijk steil omhoog loopt. We besluiten om daarom eerst naar Fisherman's Warf te lopen. Dat is bergaf en vanuit Fisherman's Warf voert bus 39 je direct naar Coit tower. Dat is wel zo makkelijk. Vanaf Fisherman's Warf heb je een prachtig uitzicht op Alcatraz en kun je ook de Golden Gate Bridge zien liggen, maar het meest bekend is deze pier om de zeeleeuwen. Daarmee is Fisherman's Warf het La Jolla van San Francisco.

Na lekker van de zon te hebben genoten op Fisherman's Warf, nemen we bus 39 naar Coit Tower. Vanaf die toren heb je een prachtig uitzicht over SF. Op weg er naar toe, blijkt dat we de goede keuze hebben gemaakt om niet zelf te gaan lopen: de weg slingert zich steil omhoog naar Coit Tower.

De enige manier om boven in de toren te komen, is met de lift. Vervelend, geen trappen lopen. De lift bedien je uiteraard niet zelf, dat wordt voor je gedaan. In dit geval door een jonge chinese man, die meer oog heeft voor zijn mobieltje dan voor zijn 'gasten'. Wel zegt hij voor het eindpunt nog plichtsgetrouw wat feitjes over Coit Tower op. Uit zijn hoofd en volkomen naturel. Daarna wenst hij ons nog een prettige dag. Ook ingestudeerd... Het uitzicht is gelukkig zeer de moeite waard. Jammer dat de foto's 'door de raam heen' geknipt moeten worden.

Na Coit Tower houden we het sightseeing voor gezien voor die dag. Tijd om te winkelen, het hotel ligt immers bij Union Square: winkel-mekka. De creditcard wordt bij de Desigual geplunderd en om de pijn enigzins te verzachten koopt Rob nog een aantal CD's, waaronder twee van een lokale band uit San Diego. Voor wie het aandurft een linkje: luisterliedje
Voor het avondeten begeven we ons naar John's Grill, beschreven in het boek 'The maltese falcon'. Wij vinden het vooral belangrijk dat het dicht bij ons hotel ligt en goed eten serveert. Na het eten vallen we vroeg in slaap, we waren immers ook al vroeg op die dag.

Ruzie, altijd spannend

Vandaag was ik getuige van een ruzie. Een gewone ruzie tussen twee mensen die allebei hetzelfde voorwerp in handen wilden hebben. Althans, volgens mij ging het daarom: ik wil vasthouden wat jij op dit moment vasthoudt. De persoon die het voorwerp vasthield, gaf niet toe en won uiteindelijk de ruzie.

Niet echt spannend. Toch? Wel als je bedenkt van waar ik deze ruzie zat te bekijken. In de achteruitkijkspiegel van mijn auto. Rijdend wel te verstaan. Op weg naar huis van mijn werk, I-15 richting het zuiden, dus een snelheid van 80Mph (zeg maar 130 km/u).

Het voorwerp, ofwel het onderwerp van de ruzie, was het stuur. Blijkbaar wilde de passagier ook even sturen en vond de bestuurder dat niet goed. Een flinke ruk aan het stuur mocht ook niet helpen. Wel voor de spektakelwaarde voor mij als toeschouwer. Keurig begon de auto te slingeren, reed in volle vaart naar de linkerkant van de weghelft (daar waar het beton staat), om alsnog 540 graden te draaien (ofwel: anderhalf maal in de rondte) om daarna stil te staan midden op de snelweg. De waaghalzen hadden mazzel dat er op dat moment niemand achter hen reed. Al had dat natuurlijk de spektakelwaarde pas echt tot een hoogtepunt gebracht voor die ene auto die voor hen reed (ik dus...). Het was enigzins verrassend dat de auto niet over de kop sloeg, zoals in de film. Blijkt de gemiddelde actie-film toch niet altijd op waarheid te berusten. Helemaal knap was het, hoe de waaghalzen, na hun pirouette, hun auto in de achteruit zetten, vervolgens met de neus in de goede richting draaiden en weer deelnamen aan het verkeer. Alsof er niets was gebeurd. Ik reed ondertussen rustig door naar huis (met enigszins verhoogde hartslag), goed in de gaten houdend of ze mij niet alsnog zouden inhalen.

Ik ben benieuwd of ze nog een keer ruzie hebben gekregen.

Auto's kijken

Omdat we dit weekend niet zijn gaan skieën (te slecht weer...), zijn we auto's gaan kijken in het Qualcomm Stadium. Het stadion waar normaal American Football wordt gespeeld, was omgebouwd tot een racebaan. Zaterdag-avond zijn we naar Monster Jam geweest! Typisch amerikaans en dus waren wij er bij.
De kaartjes die we hadden gekocht, waren 'field level' en wat bleek: wij zaten eerste rang. Niemand voor ons en dus vrij zicht op de Monster Trucks. 16 trucks in totaal met indrukwekkende namen als 'Grave Digger' of 'Metal Mulisha'. Bij het binnenrijden van de trucks, ging het publiek al uit zijn dak. Vooral bíj 'Grave Digger', duidelijk de publiekslieveling.

Overigens blijkt deze vorm van auto-sport niet alleen door mannen te worden beoefend. Er was ook één vrouwelijke coureur. Zij reed in 'Tasmanian Devil'. Helaas heeft zij niets gewonnen. Niet bij het racen en ook niet bij de free-style. Eerlijk is eerlijk, ze deed haar best tijdens de free-style, maar het eindresultaat was niet zoals bedoeld:

Omdat wij totaal niet wisten wat we konden verwachten, hadden we via het internet in ieder geval opgezocht hoe lang dit spektakel zou duren. Gemiddeld 2.5 uur. Het eerste gedeelte is de race, waarbij twee trucks tegen elkaar racen. De winnaar van zo'n race moet dan tegen een andere winnaar van net zo'n race, net zolang totdat er één de winnaar is. Weinig spektakel in dit gedeelte, totdat 'El Toro Loco' uit de bocht vliegt.

Het tweede gedeelte is de free-style, waarbij het de bedoeling is om 90seconden lang de truck zoveel mogelijk onmogelijke stunts uit te laten voeren. Mocht je de 90seconden vol maken, dan krijg je 30seconden bonustijd voor nog meer krankzinnige sprongen en nog meer tijd om de truck de vernieling in te helpen. Awesome. Bekijk maar eens de free-style van 'Grave Digger'. Helaas niet de winnaar van de avond (volledig onterecht, maar dat lag vooral aan de jury: 4 blonde dames die het volledige stadion meerdere keren tegen zich wisten te keren. Het publiek was het vaak niet met de uitslag eens).

Overigens lukt het de meeste trucks niet om de freestyle volledig te volmaken. Twee trucks bliezen hun motor op. Vooral 'Terminator' deed dit spectaculair. Luide knal en vlammen! BAM, zonne grote vuurbal jonguh! Een aantal trucks ging op hun kantje.

Tussen de race en de freestyle houden ze het publiek nog bezig met een auto-race (auto's met een normale afmeting) en met een 4-tal motorrijders die laten zien dat ze hun motor in de lucht bijzonder goed onder controle kunnen houden.

Tenslotte waar het allemaal om draait, Monster Trucks die kunnen vliegen:

Al met al een geweldige avond gehad. Een waar spektakel!

Goede voornemens?

Ook in het nieuwe jaar hebben we geen goede voornemens gemaakt. Toch ben ik (Rob) de 1e zaterdag in het nieuwe jaar gaan sporten. Nou ja, ik ben gaan knikkeren voor luie mensen. Ofwel: golf. Niet meteen de volle 18 holes, maar rustig op de driving range een vijftig-tal balletjes weg proberen te slaan.
Samen met William (een collega), ben ik naar een driving range gegaan. William had al vaker gegolft, dus de instructeur was daarmee meteen geregeld. Het materiaal (de clubs) kon ik lenen van Gustaaf (een andere collega). Alles bij elkaar een ideale manier om met deze nobele sport kennis te maken.
Bij binnenkomst op de driving range laat ik meteen aan William merken dat ik een amateur ben. 'no drivers allowed on the green', interpreteer ik als 'het is verboden om met eigen vervoer/auto van hole naar hole te rijden'. Domme ik... maar met het stempel 'amateur' kan ik iedere verkeerd geslagen bal vandaag nog verklaren.
We besluiten om ieder 50 ballen te slaan. Dat duurt ongeveer een uur, lang genoeg voor een eerste keer en we willen de dames ook niet te lang laten wachten. Met hen gaan we na het golfen lunchen, onze golftijd vullen zij op met winkelen...
Voor een eerste keer gaat het verrassend goed (waarschijnlijk ook vanwege de deskundige hulp van William). Een aantal ballen wordt goed geraakt, deze leggen een afstand van meer dan 100ft (35m) door de lucht af voordat ze op het gras terecht komen (voor de kenners: met een club-7). Het golfen bevalt. Een vervolg zal er zeker komen.

luister vooral naar het geluid wanneer de bal wordt geraakt...

De middag sluiten we thuis bij William en Alma af. Daar weten ze ons enthousiast te krijgen over een andere sportieve activiteit: skiën. Waarschijnlijk binnenkort meer hierover.

Het is zover

Vandaag gaat het gebeuren (voor Helga). We gaan naar de nieuwste film van de muppets. Deze film draait hier al een aantal weken, maar het duurt nog maanden voordat de film in Nederland uitkomt. Nasynchroniseren kost veel tijd. Omdat Helga niet zo lang kan wachten, gaan we dus vandaag naar de film. Voordat we dit doen, de film draait 's middags pas, gaan we eerst naar Point Loma. De zon schijnt, dus dat belooft een prachtig uitzicht over San Diego.
Bij Point Loma aangekomen blijkt het uitzicht aan de rechterkant van de berg vanwege laaghangende mist vrijwel niet te zien is.

Het uitzicht aan de linkerkant van de berg is helder. Gelukkig maar, aan de linkerkant ligt San Diego. Vandaag lukt het dan ook om een mooie overzichtsfoto van San Diego te maken.

Na voldoende van het uitzicht genoten te hebben, rijden we terug naar downtown San Diego. Op naar de AMC-bioscoop in Mission Valley.
Na de kaartjes gekocht te hebben, de liters cola (een medium cola is ongeveer driekwart liter) en een large popcorn (genoeg om een klein Afrikaans dorp een week mee van eten te voorzien, maar Helga wil de grootste zak popcorn en dus krijgt ze die ook) lopen we de bioscoopzaal in. Die blijkt helemaal vol te zitten. De film draait al vanaf eind oktober, het is half twee 's middags en de zaal zit vol. Het zal dus wel een goede film zijn. Inderdaad, blijkt de muppets-film erg leuk te zijn. Mocht je de muppets leuk vinden, dan zul je je uitstekend bij deze film vermaken. Het meest opvallende aan de film is dat wij tijdens onze rondleiding bij de Warner Brothers studio's op de set van het dorp in de film geweest zijn. Heel raar om mee te maken. Daarnaast zien we veel bekende beelden uit Hollywood terug. Opvallend aan het publiek is het verschil in humor tussen de amerikaanse kijkers en ons. De grappen die je van mijlenver ziet aankomen doen het goed bij de amerikanen, de wat meer sarcastische humor doet het goed bij ons. Ook opvallend is dat amerikanen klappen aan het einde van de film (of tijdens de film als ze een grap erg geslaagd vinden of een zeer populaire acteur onverwachts in beeld komt). Waarschijnlijk hebben zij dus ook voor het stompzinnige gedrag gezorgd dat mensen in een vliegtuig vertonen: klappen als je veilig bent geland... Al met al toch een geslaagd bioscoop-bezoek. We eten die avond bij de Cheesecake Factory als afsluiting van de vakantie. Rob moet morgen weer werken, de rest gaat morgen naar de dierentuin.