Ruzie, altijd spannend

Vandaag was ik getuige van een ruzie. Een gewone ruzie tussen twee mensen die allebei hetzelfde voorwerp in handen wilden hebben. Althans, volgens mij ging het daarom: ik wil vasthouden wat jij op dit moment vasthoudt. De persoon die het voorwerp vasthield, gaf niet toe en won uiteindelijk de ruzie.

Niet echt spannend. Toch? Wel als je bedenkt van waar ik deze ruzie zat te bekijken. In de achteruitkijkspiegel van mijn auto. Rijdend wel te verstaan. Op weg naar huis van mijn werk, I-15 richting het zuiden, dus een snelheid van 80Mph (zeg maar 130 km/u).

Het voorwerp, ofwel het onderwerp van de ruzie, was het stuur. Blijkbaar wilde de passagier ook even sturen en vond de bestuurder dat niet goed. Een flinke ruk aan het stuur mocht ook niet helpen. Wel voor de spektakelwaarde voor mij als toeschouwer. Keurig begon de auto te slingeren, reed in volle vaart naar de linkerkant van de weghelft (daar waar het beton staat), om alsnog 540 graden te draaien (ofwel: anderhalf maal in de rondte) om daarna stil te staan midden op de snelweg. De waaghalzen hadden mazzel dat er op dat moment niemand achter hen reed. Al had dat natuurlijk de spektakelwaarde pas echt tot een hoogtepunt gebracht voor die ene auto die voor hen reed (ik dus...). Het was enigzins verrassend dat de auto niet over de kop sloeg, zoals in de film. Blijkt de gemiddelde actie-film toch niet altijd op waarheid te berusten. Helemaal knap was het, hoe de waaghalzen, na hun pirouette, hun auto in de achteruit zetten, vervolgens met de neus in de goede richting draaiden en weer deelnamen aan het verkeer. Alsof er niets was gebeurd. Ik reed ondertussen rustig door naar huis (met enigszins verhoogde hartslag), goed in de gaten houdend of ze mij niet alsnog zouden inhalen.

Ik ben benieuwd of ze nog een keer ruzie hebben gekregen.