Pimp my ride

Vandaag hebben we de auto van Sandra geupgrade. Hij is nu voorzien van racing stripes en het nummer 53. Bij de kenners gaat er nu een lichtje branden en ook zullen zij zich nu afvragen of de auto nu ook van kleur is veranderd. Jazeker: helemaal wit. Ofwel: witte VW beetle met racing stripes en nummer 53. Dat kan nog maar één ding betekenen. Sandra rijdt nu in Herbie rond. Klopt helemaal!  Mocht je je nu afvragen waarom Sandra haar auto heeft laten overspuiten. Dat heeft ze ook niet gedaan. Ze heeft een nieuwe beetle. Reden is eenvoudig: de vorige had wéér kuren en die konden alleen maar met héél véél dollars verholpen worden. Inderdaad: wéér heel veel dollars. Voor de zoveelste keer kuren met de zwarte beetle. We hebben ons verlies genomen en zijn nu de trotse eigenaar van Herbie (het 2012 model). Via de lease, dat wel. Weten we zeker dat Sandra weer veilig rond rijdt (qua auto dan toch...).

Welkom Herbie!

Zo maak je ieder weekend weer wat nieuws mee. Ben benieuwd wat er volgende week op ons pad komt. Verhuizen?

Bam!

Vandaag kennis gemaakt met nog een typisch Amerikaans gebruik. Het leegschieten van een pistool. Onder professionele begeleiding van Dave, een voormalig politieagent die nu les geeft aan mensen die veilig een vuurwapen willen leren gebruiken. Bij binnenkomst eerst de noodzakelijke handtekeningen gezet (beloven dat je niet gek bent, stijf staat van de drugs en/of gezocht wordt door de politie en natuurlijk dat je alles op eigen risico doet). Daarna kwam de vraag waarmee we wilde schieten. Geen idee natuurlijk, welke keus heb je? De BFG was geen optie; we mochten kiezen uit de revolver of een semi-automatic. Dat laatste klinkt veel cooler en het pistool ziet er ook veel cooler uit: een Glock 9mm.

De cursus begon met de vraag waarom we wilde leren schieten. Nou gewoon, als verjaardagskado (aldus Sandra). Dave was helemaal in zijn nopjes. Daarna kregen we een instructie over hoe het pistool te gebruiken en wat er allemaal wel en niet kan met een pistool (het blijkt dat Hollywood niet altijd de waarheid laat zien in haar films). Leerzaam en nuttig, je gaat toch met een 'ik weet wat ik doe'-gevoel de schietbaan op.
Op de schietbaan aangekomen moesten we een bril en oorbeschermers op. Niet echt charmant, maar beide bijzonder nuttig. Wat een herrie maakt zo'n pistool. Tel daarbij op dat de lege huls van de afgeschoten kogel uit het pistool springt en je bent blij dat je er ietwat nerdy uit ziet. Daarna het vullen van het magazijn. De eerste kogel is een eitje. Daarna wordt het al snel moeilijker. De laatste kogel (er passen er 10 in het magazijn) is niet te doen. Behalve voor Sandra dan, die lukte het wel. Rob kwam niet verder dan 8.
Bij het schieten werd al snel duidelijk dat Sandra een vastere hand en scherper oog heeft dan Rob. Na de, bij zowel Rob als Sandra,  eerste onwennige schoten ging bij Sandra daarna vrijwel alles in de roos.

Zelfs Dave was onder de indruk gezien de spontane high-five na 10 kogels achter elkaar in de roos wat later op de avond. Uiteindelijk hebben we geschoten met twee handen, met alleen links en met alleen rechts. De avond werd afgesloten met het doel nog verder weg te hangen (we begonnen met 5m afstand en eindigden met 15m).

come on...

make my day

Conclusie: erg gaaf om gedaan te hebben en aangezien we nu experienced shooters zijn hoeven we nu geen les meer te volgen en mogen we terug komen wanneer we maar willen (en dat zal zeker nog wel eens gebeuren). We mogen zelfs onervaren mensen meenemen en die uitleggen wat wij nu weten. Trust us, we know what we are doing... Leuk voor teambuilding?
Tenslotte: is er dan niets fout gegaan. Tuurlijk wel. Het magazijn viel spontaan uit Rob's pistool na het afvuren van een kogel, bij het het laden van de eerste kogel bij Sandra bleef de 'slider' soms steken (oplossing: één keer op de achterkant van de slider met de vuist slaan. Schiet die naar voren, dan ben je 'good to go') en bij Rob bleef een huls steken tussen slider en pistool bij het naar buiten schieten (maar dat is nog altijd beter dan dat de huls bij je shirt naar binnen glipt...). Kleinigheidjes dus...
Morgen maar eens naar de winkel, een onsje veiligheid kopen.

Gewonnen!

Normaal slapen we uit op zaterdag, maar aangezien het EK is begonnen staan we vandaag vroeg op. Om 9:00 uur 's ochtends begint Nederland - Denemarken en uiteraard kijken we deze wedstrijd in de kroeg. Bij aankomst is de parkeerplaats achter de kroeg bijna vol, er zijn nog twee plaatsen vrij. Om binnen te komen betalen we $10 per persoon, maar dat is dan ook meteen kroeg-tegoed. Ofwel: eten en drinken tot de eerste 20 dollar is al betaald. Ons eerste drankje is koffie en thee (het is net 8:30)
Om 9:00 uur begint de wedstrijd. Het Wilhelmus wordt door menigeen goed meegezongen en wij leren wat de vertaling van 'het Wilhelmus' in het engels is:

Tijdens de wedstrijd valt op dat de rij buiten langer wordt. De mensen mogen niet meer naar binnen want de kroeg is vol (we willen geen onveilige situatie). Oordeel zelf:

Over de wedstrijd zelf willen we niet zoveel kwijt, maar gezellig was het wel! Woensdag zal het allemaal wel beter gaan...

's Avonds gaan we samen met William en Alma naar een murder dinner. Voor William en Alma de eerste keer, wij hebben dit in Las Vegas al eens meegemaakt. Het eten is lekker en tussen de gerechten door worden we goed door de acteurs vermaakt.

Speurneus Alma vindt een aanwijzing

Al vrij snel hebben we door dat we met één van de acteurs aan tafel zitten, al zal de beste man nooit een Oscar winnen. Hij sterft wel sierlijk, eerlijk is eerlijk. Aan het einde van de avond valt ons de moeilijke taak ten deel om het mysterie te ontrafelen. Wie heeft de moorden gepleegd en waarom. Gelukkig wordt het ook nog allemaal aan ons uitgelegd. Raar genoeg horen we tijdens de uitleg geregeld ''ja, dat wist ik''. En inderdaad, de winnaar blijkt bij ons aan tafel te zitten. Sterker nog, de prijzen liggen bij ons thuis. Sandra was de winnaar van de avond. Een van de prijzen: gratis entree voor één persoon naar het murder dinner. Over een tijdje mag Sandra dus nog een keer gaan om te proberen het nieuwe mysterie op te lossen. Hopelijk mag Rob mee. Maandag hebben we schietles. Wordt dit een Murder after dinner mistery?

Just the two of us

Het is weer rustig in ons appartement. Twee weken lang is Joyce op bezoek geweest, vandaag hebben we haar op het vliegveld gedropt. Joyce terug naar huis en wij ook. Voor ons 20 minuten rijden, voor Joyce 20 uur reizen. Verschil moet er zijn. Was het gezellig? Absoluut. Bedankt Joyce, voor je gezelligheid!
De blog is weer geupdate. Bij het eerste bericht (Bezoek, 19 mei) beginnen (daar kom je door naar het einde van deze pagina gaan en 'oudere berichten' te selecteren) en gewoon stug doorlezen. Dan zul je zien dat Joyce niet het enige bezoek is geweest.

Het einde nadert

Tijdens de laatste dagen van de vakantie van Joyce worden vooral souvenirs ingeslagen. Kado's voor het thuisfront en voor Joyce zelf. Het meeste wordt gehaald bij de Dollar Tree, de rest bij Seaport Village. Uiteraard wordt ook van de naakte rat Rufus afscheid genomen en laten wij Joyce een keer met Catan winnen. Dat is wel zo netjes.

Wij kunnen uiteraard heel goed tegen ons verlies...

Voor ons laatste diner samen, gaan we naar de Cheesecake Factory. Uiteraard nemen we het nagerecht mee naar huis. De reactie van Joyce op haar eerste keer cheesecake is veelzeggend: 'Jezus, dat is lekker!'. Klopt, dat is het ook.