Tot in Nederland!
zondag 29 december 2013
Voor de allerlaatste keer
Als we deze post plaatsen, staan we op het punt om naar LAX te rijden. Het zit erop. Ruim twee jaar wonen en werken in San Diego is voorbij gevlogen. Het einde van dit avontuur betekent ook het einde van de blog. We willen iedereen bedanken voor het volgen van ons avontuur via de blog en natuurlijk ook voor de reacties op het gastenboek.
Tot in Nederland!
Tot in Nederland!
donderdag 26 december 2013
Langzaam richting afscheid
Lang geen update van de blog betekent niet dat we hebben stil gezeten. Integendeel, met het naderende einde van ons verblijf in San Diego hebben we nog vrij veel ondernomen.
Thanksgiving (28 November)
Dit jaar niet op vakantie met Thanksgiving, maar een gezellige dag thuis. Meindert en Kristi kwamen op bezoek. Voor ons dit jaar geen kalkoen (ook al had het meegebrachte gebak wel de vorm van een kalkoen), maar heel oerhollands gourmetten. Na het eten nog gezellig wat spelletjes gespeeld. Typisch Hollands in de States. Erg gezellig. De zondag ervoor zijn we ook bij Meindert en Kristi geweest. Even kijken hoe hun nieuwe huis is geworden. Ook dit was een gezellige avond (heerlijke Smores gemaakt op de vuurkorf), met als klapper op de vuurpijl het besluit van Rob om nog een keer naar Las Vegas te gaan. Laatste kans op het miljonairsschap. Omdat Vegas alleen maar saai is, gaat Meindert mee. De dames blijven thuis.
Las Vegas (29 November - 1 December)
Gewoon omdat het nog een keer kan. 2 Nachtjes Vegas. Kans om miljonair te worden en gratis drank (zolang je maar wel geld in de gokkast blijft gooien). Vrijdagochtend redelijk op tijd vertrokken en rond vier uur 's middags ingechecked bij Bally's hotel (midden op de strip dus). Na een korte inspectie van de kamer (2 aparte bedden, top!) meteen maar gaan gokken. Het geluk bleef helaas uit en na een tijdje Bally's verrijkt te hebben (en de nodige MGD's weggetikt te hebben), besluiten we om naar het Venetian hotel te gaan. Daar heeft Rob meer geluk met het pokeren (vooral ook omdat Meindert op zijn mobiele telefoon nog even snel de volgorde van winnende combinaties laat zien). In totaal 3 rondes gewonnen en 45$ en een paar complimentjes rijker ('You bet on the flop! Awesome, good call!', geen idee wat het betekent, maar blijkbaar heb ik het spel goed gespeeld) de tafel weer verlaten. Vanuit de gokhal lopen we richting the Rockhouse, een bar in het Venetian. Omdat het nog vroeg is (of omdat we er gewoon fantastisch uitzien), mogen we gratis naar binnen. Er staat een pooltafel en de keuze is snel gemaakt. Poolen en een drankje.
Een aantal rondes later besluiten we om the Rockhouse te verlaten. Tijd voor het echte werk: the Double Down Saloon. Een echte dive bar. Ofwel: een donker hol met stevige rock muziek. Er speelt een band, het bier is niet te duur en dus blijven we een tijdje.
Na deze ervaring, besluiten we om al gokkend via Planet Hollywood weer naar Bally's terug te keren. Frodo blijkt ons helaas niet goed gezind.
De dag erna is een bijkom dag, al dat 'gratis' bier heeft toch zijn sporen achter gelaten. Geen probleem, want we hebben overdag geen verplichtingen. 's Avonds wel, want we hebben kaartjes voor the Penn and Teller show. Topvermaak. Voor de show wordt het publiek verzocht om op het podium een houten kist te inspecteren en een envelop te tekenen.
Ook dit is weer een unieke ervaring (zo wordt ons verteld door de op dat moment spelende pianist). De show is in ieder geval geweldig. Vooral de act met de doorgezaagde vrouw is hilarisch.
Op zondag rijden we weer terug naar San Diego. Omdat het de zondag na Thanksgiving is, is het extra druk op de weg (en dat was ons niet verteld). Wat normaal een rit van ruim vier uur zou moeten zijn, wordt een rit van bijna zeven uur. Maar goed, wel weer in Vegas geweest!
Inspectie van het appartement (6 December)
Vandaag komt Oakwood (de firma via welke ASML ons appartement huurt) kijken of we wel netjes geleefd hebben de laatste 2 jaar. Ofwel: inspectie van het appartement. Gewapend met een inspectie-formulier, wordt het de inspecteur al snel duidelijk dat er geen verrassingen zijn. Hij complimenteert ons zelfs met de staat van de vloerbedekking. Schijnbaar is die normaal gesproken na 2 jaar toe aan vervanging. Bij ons volstaat slechts een keer goed reinigen. Ons vertrek komt steeds dichterbij.
Groene band (7 December)
Na het behalen van de oranje band, stond uiteraard het behalen van de groene band op het programma. Ook deze band is feilloos behaald door Sandra: louter 'A's' op het beoordelingsformulier.
's Avonds hebben we een feestje van de Martial Arts groep. Karen heeft iedereen bij haar thuis uitgenodigd om feestelijk afscheid van Sandra te kunnen nemen. Uniek om een feestje ter ere van jezelf te krijgen. Het feestje was erg gezellig en omdat iedereen gevraagd was om een gerecht mee te nemen was er ook nog eens voldoende te eten. De lieve afscheidskado's die Sandra tijdens de avond krijgt maken duidelijk dat de vechtvrouwen een hechte band met elkaar hebben (de groene...).
Brunch en the Parade of Lights (8 December)
Nog een keer brunchen bij hotel the Del. We zijn er al een aantal keer geweest (vaak met bezoek vanuit Nederland) en grijpen de laatste kans voor ons vertrek. Ook dit keer weer heerlijk gegeten. Omdat kerst ook hier nadert, is er ook een kerstman met wie je op de foto mag. Uiteraard pikken we dit typisch Amerikaans gebruik nog even mee.
's Avonds gaan we met Armand en Colette (en twee gasten van hen uit Nederland) naar the Parade of Lights. Dit jaar kijken we niet vanaf de kant, maar vanaf the US Midway (vliegdekschip dat als museum in de haven van San Diego ligt). We eten op het schip en zien daarna hoe alle bootjes mooi verlicht voorbij varen.
Enige nadeel is de kou (slechts 6 graden Celsius). Gelukkig staan er warmtelampen op het dek en hoeven we dus niet al te veel kou te leiden. Ach ja, zo kunnen we vast wennen aan de Nederlandse temperaturen.
Ophalen zee en luchtvracht (12 December)
Vandaag wordt de zee en luchtvracht opgehaald. We hebben al onze toegestane kuubs netjes in de woonkamer neergezet, zodat het voor de verhuizers makkelijk inpakken is. Op het oog moet alles meekunnen, maar voor de zekerheid toch maar een stapel gemaakt met spullen die eventueel niet mee hoeven naar Nederland. Wanneer de verhuizers binnenkomen, is het eerste wat hun opvalt de 'enorme' hoeveelheid spullen die moeten worden ingepakt. Veel meer dan wat zij te horen hebben gekregen als toegestane hoeveelheid. De eerste opmerking van de hoofd-inpakker is dat waarschijnlijk slechts de helft van alle spullen meekan. Zo groot is onze 'kan eventueel hier blijven'-stapel niet en dus maar even bellen met de organisatie. Al gauw blijkt dat zij zich hebben vergist in de toegestane hoeveelheid kuubs die we mogen verschepen. Het hun dit uitleggen blijkt nog niet zo makkelijk maar uiteindelijk wordt alles netjes ingepakt en zal het ook allemaal wel in Nederland aankomen.
Toch nog een goed einde van een zeer stressvolle middag. Ons appartement is nu ook in een keer een stuk leger en minder persoonlijk. 's Avonds gaan we uit eten met Cindy en David. Met Cindy heeft Sandra twee jaar lang, iedere vrijdag honden uitgelaten. De avond is heel gezellig en zowel Sandra en Cindy kijken met weinig plezier uit naar de laatste gezamenlijke wandeling van morgenvroeg.
Laatste werkdag bij Cymer (13 December)
Op vrijdag de 13de heeft Rob zijn laatste werkdag bij Cymer. De woensdag ervoor al met een aantal collega's wezen lunchen en na vandaag dus niet meer werkzaam bij Cymer. Gedurende dag veel vriendelijke woorden van collega's die het jammer vinden dat de assignment erop zit (in ieder geval zeggen ze dat ze het jammer vinden...). Rond vijf uur de laptop ingeleverd en daarna met nog een paar collega's / vrienden wat gaan drinken. Weer een stap dichter bij de terugkeer naar Nederland.
Afscheid van Herbie en de Dutch meetup group (14 December)
Vandaag moet Herbie terug naar de VW-dealer. Hij gaat niet mee terug naar Nederland en dus moeten we vandaag onze kever inleveren.
's Avonds is er weer een Dutch meetup group bijeenkomst en wij besluiten om ons gezicht te laten zien. Voordat we naar de bijeenkomst in the Stone Brewery gaan, eten we bij een zeer goede Italiaan een hapje. Armand en Colette eten gezellig met ons mee en hebben zelfs nog een paar afscheidskado's meegenomen. Erg lief van ze. Toch mooi om te zien dat je in korte tijd (zij wonen hier 'pas' een paar maanden) mensen zo goed kunt leren kennen. Na het eten nog een paar drankjes tijdens de bijeenkomst en uiteindelijk nemen we ook afscheid van Colette en Armand. Wie weet komt het vissen er nog een keer van!
Cabo San Lucas (16 - 23 December)
Nog een keer op vakantie. Twee uur vliegen ten zuiden van San Diego, ligt het Mexicaanse Cabo San Lucas. Wij hebben er 7 nachten in een adults only all-inclusive resort geboekt. Even een week helemaal niks doen. Geen afscheid nemen, geen werk, geen geregel. Alleen maar zon en zwembad. In de zee mag je niet zwemmen (te gevaarlijk) en dan heeft het liggen op het strand ook niet zoveel zin (temeer omdat de poolbar ook in het zwembad ligt; what's in a name...).
Het resort blijkt een voltreffer. Het is kleinschalig opgezet en dat heeft als voordeel dat het nergens druk is. Ook het eten is erg goed. Er is een buffet, maar er is ook altijd de keuze om in een van de andere twee restaurants a-la-carte te eten. Verder is er in CSL ook voldoende te doen: duiken, diepzee vissen en walvis spotten.
Woensdag 18 December
Op woensdag gaat Rob diepzee vissen. Om 5:50 vertrekt de taxi richting de haven en net iets voor 7 uur 's ochtends vertrekt de boot (samen met nog 2 vissers). Bij vertrek uit de haven, spotten we al snel een walvis op nog geen vijftig meter afstand. Even later weer een walvis, iets verder weg, maar wel een die volledig uit het water springt. Fantastisch om te zien. Na het springen besluit de walvis om ook nog een paar keer te breachen. Een uitstekend begin van de acht uur durende vistrip. Ook het vissen lijkt in eerste instantie succesvol te zijn. Al snel halen we ieder een vis van redelijk formaat naar boven (50cm). Daarna is het weer een lange tijd wachten op de volgende vis. Omdat het vissen op toerbeurt gaat (en Rob is nummer twee), is de volgende vis voor de dame van het gezelschap. Dit keer een flinke vis (van het type mahi-mahi). Lelijk om te zien, maar wel erg smakelijk. De gevangen vis blijkt uiteindelijk 20lbs (9kilo) filet op te leveren. Daarna wachten we weer een tijd, totdat de volgende vis blijkt te bijten. Aangezien het Rob zijn beurt is, mag hij dit keer in de visstoel plaatsnemen. De kapitein weet nog niet wat er aan de haak hangt, het is of een zeeleeuw of een marlijn. Het blijkt gelukkig geen zeeleeuw te zijn en dus vecht Rob met een marlijn (vooral het klassieke beeld waarop de vis uit het water springt bevestigt dit). Na bijna een kwartier vechten is er een winnaar (en het is niet de marlijn!). De vis wordt naar binnen gehaald en dan is het tijd voor de foto:
Uiteindelijk blijkt de marlijn met 97inch (2.46m) een flinke jongen te zijn. Het geschatte gewicht mag er ook wezen: 140lbs (63.5kg).
Daarna vangen we helaas niets meer. Maakt verder ook niet meer uit. De ervaring om een marlijn te vangen is onvergetelijk. Op de weg terug de haven in, worden we nog wel spontaan verrast door een zeeleeuw die komt kijken of er nog verse vis te halen valt. Die ligt er dus wel degelijk, maar is zelfs voor de zeeleeuw te groot.
Donderdag 19 December
Donderdag gaan we walvis spotten. Op een rubberboot zodat we zo dicht mogelijk (en zo snel mogelijk) bij de walvis kunnen komen. Voordat het spotten begint, stoppen we nog even bij the Arc; het bekendste punt van Cabo San Lucas.
Na the Arc gefotografeerd te hebben, duurt het niet lang voordat de eerste walvis gespot wordt. Het blijken er zelfs twee te zijn. Een baby walvis en zijn (of haar) moeder. Na een aantal minuten naar het tweetal gekeken te hebben gaan we op zoek naar een walvis die wellicht wat meer van zich laat zien. Het duurt niet lang of we vinden er een die het niet erg vindt om te breachen. Helaas valt het vastleggen van dit gebeuren op de gevoelige plaat niet mee. Wel lukt het om het, min of meer, te filmen.
Uiteindelijk blijkt dat de meeste walvissen die we zien met zijn tweeën te zwemmen. Dat zijn dus dubbel zoveel staarten:
Als afsluiter zien we een walvis die naar ons begint te zwaaien. Waarschijnlijk probeert hij met het op het water slaan met zijn vinnen de aandacht van een vrouwtje te trekken, maar wij bestempelen het als zwaaien naar de boot. Al met al een mooie tocht walvis spotten.
Vrijdag 20 December
Rob gaat duiken. Twee keer zal er gepoogd worden om iets moois onder water te zien. Voor het zover is, is er genoeg boven water te zien. Vlak voordat we het water induiken, zien we twee orka's. De orka's zien we niet meer de rest van de trip (en dat is waarschijnlijk maar beter ook), maar wel zien we een waterval van zand (onder water, raar maar waar) en aan het einde van de duik een enorme school van manta rays. Honderden manta rays zwemmen in een soort van Escher-formatie aan ons voorbij. Een, wederom, unieke ervaring. De divemaster is ook zichtbaar enthousiast, ook hij heeft dit nooit eerder gezien. Wanneer we boven komen, komen de manta rays weer terug en zien we hoe ze vlak onder ons voorbij vliegen. Een geweldige afsluiter van een verder niet heel bijzondere duik.
Tijdens de tweede duik zien we een onthoofde manta ray (het hoofd vinden we een paar meter van de rest van zijn lijf); er zit dus iets in het water wat niet van manta rays houdt. De orka's? Verder zien we nog een school bat rays en daarna houden we het voor gezien (vooral ook omdat de lucht bijna uit de fles is verdwenen).
Zaterdag 21 December - Maandag 23 December
We doen verder helemaal niets meer. Alleen maar luieren aan en in het zwembad.
Verder genieten we af en toe van een hapje en een drankje en geregeld verbazen we ons over de gesprekken die de mede-gasten aan het zwembad voeren. Vooral Amerikanen en Canadezen, en op de een of andere manier levert dat soms hilarische gesprekken op.
Zo proberen ze soms Spaans te begrijpen:
Gast: Leche? What does it mean?
Ober: Milk
Verder vragen ze heel geinteresseerd aan iedereen waar ze vandaan komen:
Gast: Where are you from?
Wij: Holland
Gast: Ah, is that close to Amsterdam?
En natuurlijk weer alle stereo-typen over ons kikkerlandje:
Gast: Do you still wear wooden shoes?
Sandra: Yes, I have them in my suitcase.
Gast: Do you still use your windmills
Rob: Yes, as a tourist attraction. We also have tulips still.
En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Amerikanen, je blijft ermee lachen. Weer een heerlijke vakantie gehad.
Kerstmis (25 December)
Kerstmis vieren we samen met en bij Meindert en Kristi. Dit keer oerhollands fonduen. Een overvolle tafel met allerlei lekkers stond bij binnenkomst al mooi gedekt op ons te wachten. We hebben heerlijk gegeten en de uren vlogen voorbij. Na het eten nog een kaartspel gespeeld (phase 10). Rob had het geluk aan zijn zijde en won beide keren. Daarna afscheid genomen van Meindert en Kristi.
De dag na Kerstmis
We gaan verder met het uitruimen van de laatste kasten (vooral etenswaren en schoonmaakspullen) en bereiden ons langzaam voor op 29 December. Dan vliegen we terug naar Nederland en is ons avontuur in San Diego voorbij.
Thanksgiving (28 November)
Dit jaar niet op vakantie met Thanksgiving, maar een gezellige dag thuis. Meindert en Kristi kwamen op bezoek. Voor ons dit jaar geen kalkoen (ook al had het meegebrachte gebak wel de vorm van een kalkoen), maar heel oerhollands gourmetten. Na het eten nog gezellig wat spelletjes gespeeld. Typisch Hollands in de States. Erg gezellig. De zondag ervoor zijn we ook bij Meindert en Kristi geweest. Even kijken hoe hun nieuwe huis is geworden. Ook dit was een gezellige avond (heerlijke Smores gemaakt op de vuurkorf), met als klapper op de vuurpijl het besluit van Rob om nog een keer naar Las Vegas te gaan. Laatste kans op het miljonairsschap. Omdat Vegas alleen maar saai is, gaat Meindert mee. De dames blijven thuis.
Las Vegas (29 November - 1 December)
Gewoon omdat het nog een keer kan. 2 Nachtjes Vegas. Kans om miljonair te worden en gratis drank (zolang je maar wel geld in de gokkast blijft gooien). Vrijdagochtend redelijk op tijd vertrokken en rond vier uur 's middags ingechecked bij Bally's hotel (midden op de strip dus). Na een korte inspectie van de kamer (2 aparte bedden, top!) meteen maar gaan gokken. Het geluk bleef helaas uit en na een tijdje Bally's verrijkt te hebben (en de nodige MGD's weggetikt te hebben), besluiten we om naar het Venetian hotel te gaan. Daar heeft Rob meer geluk met het pokeren (vooral ook omdat Meindert op zijn mobiele telefoon nog even snel de volgorde van winnende combinaties laat zien). In totaal 3 rondes gewonnen en 45$ en een paar complimentjes rijker ('You bet on the flop! Awesome, good call!', geen idee wat het betekent, maar blijkbaar heb ik het spel goed gespeeld) de tafel weer verlaten. Vanuit de gokhal lopen we richting the Rockhouse, een bar in het Venetian. Omdat het nog vroeg is (of omdat we er gewoon fantastisch uitzien), mogen we gratis naar binnen. Er staat een pooltafel en de keuze is snel gemaakt. Poolen en een drankje.
 |
| wie wil hier nou niet op spelen? |
Na deze ervaring, besluiten we om al gokkend via Planet Hollywood weer naar Bally's terug te keren. Frodo blijkt ons helaas niet goed gezind.
 |
| Weer niets gewonnen.... |
Ook dit is weer een unieke ervaring (zo wordt ons verteld door de op dat moment spelende pianist). De show is in ieder geval geweldig. Vooral de act met de doorgezaagde vrouw is hilarisch.
Op zondag rijden we weer terug naar San Diego. Omdat het de zondag na Thanksgiving is, is het extra druk op de weg (en dat was ons niet verteld). Wat normaal een rit van ruim vier uur zou moeten zijn, wordt een rit van bijna zeven uur. Maar goed, wel weer in Vegas geweest!
Inspectie van het appartement (6 December)
Vandaag komt Oakwood (de firma via welke ASML ons appartement huurt) kijken of we wel netjes geleefd hebben de laatste 2 jaar. Ofwel: inspectie van het appartement. Gewapend met een inspectie-formulier, wordt het de inspecteur al snel duidelijk dat er geen verrassingen zijn. Hij complimenteert ons zelfs met de staat van de vloerbedekking. Schijnbaar is die normaal gesproken na 2 jaar toe aan vervanging. Bij ons volstaat slechts een keer goed reinigen. Ons vertrek komt steeds dichterbij.
Groene band (7 December)
Na het behalen van de oranje band, stond uiteraard het behalen van de groene band op het programma. Ook deze band is feilloos behaald door Sandra: louter 'A's' op het beoordelingsformulier.
's Avonds hebben we een feestje van de Martial Arts groep. Karen heeft iedereen bij haar thuis uitgenodigd om feestelijk afscheid van Sandra te kunnen nemen. Uniek om een feestje ter ere van jezelf te krijgen. Het feestje was erg gezellig en omdat iedereen gevraagd was om een gerecht mee te nemen was er ook nog eens voldoende te eten. De lieve afscheidskado's die Sandra tijdens de avond krijgt maken duidelijk dat de vechtvrouwen een hechte band met elkaar hebben (de groene...).
Brunch en the Parade of Lights (8 December)
Nog een keer brunchen bij hotel the Del. We zijn er al een aantal keer geweest (vaak met bezoek vanuit Nederland) en grijpen de laatste kans voor ons vertrek. Ook dit keer weer heerlijk gegeten. Omdat kerst ook hier nadert, is er ook een kerstman met wie je op de foto mag. Uiteraard pikken we dit typisch Amerikaans gebruik nog even mee.
's Avonds gaan we met Armand en Colette (en twee gasten van hen uit Nederland) naar the Parade of Lights. Dit jaar kijken we niet vanaf de kant, maar vanaf the US Midway (vliegdekschip dat als museum in de haven van San Diego ligt). We eten op het schip en zien daarna hoe alle bootjes mooi verlicht voorbij varen.
Enige nadeel is de kou (slechts 6 graden Celsius). Gelukkig staan er warmtelampen op het dek en hoeven we dus niet al te veel kou te leiden. Ach ja, zo kunnen we vast wennen aan de Nederlandse temperaturen.
Ophalen zee en luchtvracht (12 December)
Vandaag wordt de zee en luchtvracht opgehaald. We hebben al onze toegestane kuubs netjes in de woonkamer neergezet, zodat het voor de verhuizers makkelijk inpakken is. Op het oog moet alles meekunnen, maar voor de zekerheid toch maar een stapel gemaakt met spullen die eventueel niet mee hoeven naar Nederland. Wanneer de verhuizers binnenkomen, is het eerste wat hun opvalt de 'enorme' hoeveelheid spullen die moeten worden ingepakt. Veel meer dan wat zij te horen hebben gekregen als toegestane hoeveelheid. De eerste opmerking van de hoofd-inpakker is dat waarschijnlijk slechts de helft van alle spullen meekan. Zo groot is onze 'kan eventueel hier blijven'-stapel niet en dus maar even bellen met de organisatie. Al gauw blijkt dat zij zich hebben vergist in de toegestane hoeveelheid kuubs die we mogen verschepen. Het hun dit uitleggen blijkt nog niet zo makkelijk maar uiteindelijk wordt alles netjes ingepakt en zal het ook allemaal wel in Nederland aankomen.
 |  | |
| een doosje voor in de lucht | en een kistje voor op zee |
Laatste werkdag bij Cymer (13 December)
Op vrijdag de 13de heeft Rob zijn laatste werkdag bij Cymer. De woensdag ervoor al met een aantal collega's wezen lunchen en na vandaag dus niet meer werkzaam bij Cymer. Gedurende dag veel vriendelijke woorden van collega's die het jammer vinden dat de assignment erop zit (in ieder geval zeggen ze dat ze het jammer vinden...). Rond vijf uur de laptop ingeleverd en daarna met nog een paar collega's / vrienden wat gaan drinken. Weer een stap dichter bij de terugkeer naar Nederland.
Afscheid van Herbie en de Dutch meetup group (14 December)
Vandaag moet Herbie terug naar de VW-dealer. Hij gaat niet mee terug naar Nederland en dus moeten we vandaag onze kever inleveren.
's Avonds is er weer een Dutch meetup group bijeenkomst en wij besluiten om ons gezicht te laten zien. Voordat we naar de bijeenkomst in the Stone Brewery gaan, eten we bij een zeer goede Italiaan een hapje. Armand en Colette eten gezellig met ons mee en hebben zelfs nog een paar afscheidskado's meegenomen. Erg lief van ze. Toch mooi om te zien dat je in korte tijd (zij wonen hier 'pas' een paar maanden) mensen zo goed kunt leren kennen. Na het eten nog een paar drankjes tijdens de bijeenkomst en uiteindelijk nemen we ook afscheid van Colette en Armand. Wie weet komt het vissen er nog een keer van!
Cabo San Lucas (16 - 23 December)
Nog een keer op vakantie. Twee uur vliegen ten zuiden van San Diego, ligt het Mexicaanse Cabo San Lucas. Wij hebben er 7 nachten in een adults only all-inclusive resort geboekt. Even een week helemaal niks doen. Geen afscheid nemen, geen werk, geen geregel. Alleen maar zon en zwembad. In de zee mag je niet zwemmen (te gevaarlijk) en dan heeft het liggen op het strand ook niet zoveel zin (temeer omdat de poolbar ook in het zwembad ligt; what's in a name...).
Het resort blijkt een voltreffer. Het is kleinschalig opgezet en dat heeft als voordeel dat het nergens druk is. Ook het eten is erg goed. Er is een buffet, maar er is ook altijd de keuze om in een van de andere twee restaurants a-la-carte te eten. Verder is er in CSL ook voldoende te doen: duiken, diepzee vissen en walvis spotten.
Woensdag 18 December
Op woensdag gaat Rob diepzee vissen. Om 5:50 vertrekt de taxi richting de haven en net iets voor 7 uur 's ochtends vertrekt de boot (samen met nog 2 vissers). Bij vertrek uit de haven, spotten we al snel een walvis op nog geen vijftig meter afstand. Even later weer een walvis, iets verder weg, maar wel een die volledig uit het water springt. Fantastisch om te zien. Na het springen besluit de walvis om ook nog een paar keer te breachen. Een uitstekend begin van de acht uur durende vistrip. Ook het vissen lijkt in eerste instantie succesvol te zijn. Al snel halen we ieder een vis van redelijk formaat naar boven (50cm). Daarna is het weer een lange tijd wachten op de volgende vis. Omdat het vissen op toerbeurt gaat (en Rob is nummer twee), is de volgende vis voor de dame van het gezelschap. Dit keer een flinke vis (van het type mahi-mahi). Lelijk om te zien, maar wel erg smakelijk. De gevangen vis blijkt uiteindelijk 20lbs (9kilo) filet op te leveren. Daarna wachten we weer een tijd, totdat de volgende vis blijkt te bijten. Aangezien het Rob zijn beurt is, mag hij dit keer in de visstoel plaatsnemen. De kapitein weet nog niet wat er aan de haak hangt, het is of een zeeleeuw of een marlijn. Het blijkt gelukkig geen zeeleeuw te zijn en dus vecht Rob met een marlijn (vooral het klassieke beeld waarop de vis uit het water springt bevestigt dit). Na bijna een kwartier vechten is er een winnaar (en het is niet de marlijn!). De vis wordt naar binnen gehaald en dan is het tijd voor de foto:
Uiteindelijk blijkt de marlijn met 97inch (2.46m) een flinke jongen te zijn. Het geschatte gewicht mag er ook wezen: 140lbs (63.5kg).
Daarna vangen we helaas niets meer. Maakt verder ook niet meer uit. De ervaring om een marlijn te vangen is onvergetelijk. Op de weg terug de haven in, worden we nog wel spontaan verrast door een zeeleeuw die komt kijken of er nog verse vis te halen valt. Die ligt er dus wel degelijk, maar is zelfs voor de zeeleeuw te groot.
Donderdag 19 December
Donderdag gaan we walvis spotten. Op een rubberboot zodat we zo dicht mogelijk (en zo snel mogelijk) bij de walvis kunnen komen. Voordat het spotten begint, stoppen we nog even bij the Arc; het bekendste punt van Cabo San Lucas.
Na the Arc gefotografeerd te hebben, duurt het niet lang voordat de eerste walvis gespot wordt. Het blijken er zelfs twee te zijn. Een baby walvis en zijn (of haar) moeder. Na een aantal minuten naar het tweetal gekeken te hebben gaan we op zoek naar een walvis die wellicht wat meer van zich laat zien. Het duurt niet lang of we vinden er een die het niet erg vindt om te breachen. Helaas valt het vastleggen van dit gebeuren op de gevoelige plaat niet mee. Wel lukt het om het, min of meer, te filmen.
Uiteindelijk blijkt dat de meeste walvissen die we zien met zijn tweeën te zwemmen. Dat zijn dus dubbel zoveel staarten:
Vrijdag 20 December
Rob gaat duiken. Twee keer zal er gepoogd worden om iets moois onder water te zien. Voor het zover is, is er genoeg boven water te zien. Vlak voordat we het water induiken, zien we twee orka's. De orka's zien we niet meer de rest van de trip (en dat is waarschijnlijk maar beter ook), maar wel zien we een waterval van zand (onder water, raar maar waar) en aan het einde van de duik een enorme school van manta rays. Honderden manta rays zwemmen in een soort van Escher-formatie aan ons voorbij. Een, wederom, unieke ervaring. De divemaster is ook zichtbaar enthousiast, ook hij heeft dit nooit eerder gezien. Wanneer we boven komen, komen de manta rays weer terug en zien we hoe ze vlak onder ons voorbij vliegen. Een geweldige afsluiter van een verder niet heel bijzondere duik.
Tijdens de tweede duik zien we een onthoofde manta ray (het hoofd vinden we een paar meter van de rest van zijn lijf); er zit dus iets in het water wat niet van manta rays houdt. De orka's? Verder zien we nog een school bat rays en daarna houden we het voor gezien (vooral ook omdat de lucht bijna uit de fles is verdwenen).
Zaterdag 21 December - Maandag 23 December
We doen verder helemaal niets meer. Alleen maar luieren aan en in het zwembad.
Verder genieten we af en toe van een hapje en een drankje en geregeld verbazen we ons over de gesprekken die de mede-gasten aan het zwembad voeren. Vooral Amerikanen en Canadezen, en op de een of andere manier levert dat soms hilarische gesprekken op.
Zo proberen ze soms Spaans te begrijpen:
Gast: Leche? What does it mean?
Ober: Milk
Verder vragen ze heel geinteresseerd aan iedereen waar ze vandaan komen:
Gast: Where are you from?
Wij: Holland
Gast: Ah, is that close to Amsterdam?
En natuurlijk weer alle stereo-typen over ons kikkerlandje:
Gast: Do you still wear wooden shoes?
Sandra: Yes, I have them in my suitcase.
Gast: Do you still use your windmills
Rob: Yes, as a tourist attraction. We also have tulips still.
En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Amerikanen, je blijft ermee lachen. Weer een heerlijke vakantie gehad.
Kerstmis (25 December)
Kerstmis vieren we samen met en bij Meindert en Kristi. Dit keer oerhollands fonduen. Een overvolle tafel met allerlei lekkers stond bij binnenkomst al mooi gedekt op ons te wachten. We hebben heerlijk gegeten en de uren vlogen voorbij. Na het eten nog een kaartspel gespeeld (phase 10). Rob had het geluk aan zijn zijde en won beide keren. Daarna afscheid genomen van Meindert en Kristi.
De dag na Kerstmis
We gaan verder met het uitruimen van de laatste kasten (vooral etenswaren en schoonmaakspullen) en bereiden ons langzaam voor op 29 December. Dan vliegen we terug naar Nederland en is ons avontuur in San Diego voorbij.
dinsdag 5 november 2013
Heel veel kustlijn
Het schijnt dat het rijden van een snelweg indrukwekkend kan zijn. Voor Highway 1 kunnen wij dit sinds kort bevestigen. In 4 dagen tijd zijn we van San Diego naar Santa Cruz gereden (en ook weer terug). Dat zijn net geen 1000 mijl en zo'n 400 ervan zijn niet bijzonder boeiend, maar de rest is een genot om te rijden vanwege de prachtige uitzichten; het gedeelte van de Highway 1 dat wij hebben gereden ligt namelijk tegen de oceaan aan.
Vrijdag 1 November
Op vrijdag zijn we vanuit San Diego vertrokken naar Morro Bay. Rond 9:30 vertrokken en om 1 uur 's middags gelunched in Santa Barbara. Na het lunchen snel een cache gescoord en daarna nog kort in een park gewandeld (plus nog een geocache gevonden).
Vervolgens doorgereden naar Morro Bay. Vanuit Santa Barbara nog bijna 2 uur rijden. Om 5 uur kwamen we aan bij ons hotel, precies op tijd voor de gratis wijn en kaas. Sandra wat kaas, Rob wat wijn. Alles eerlijk verdeeld. Na de korte snack op zoek naar een restaurant. Het hotel-personeel wist een goed restaurant (dachten ze) en ook op Yelp lazen we goede reviews (review-sites blijken dus niet te vertrouwen). Wij dus naar Dockside. Wat een ervaring. Alsof we 80 jaar in de tijd terug waren gegaan. Inrichting: armzalig, Publiek: uitstraling van een zombie, Service: niet aanwezig, Kwaliteit: ver te zoeken. Kortom: een lichte tegenvaller. Gelukkig was de zonsondergang wel de moeite waard. Toch nog iets.
Zaterdag 2 November
Vandaag vervolgen we onze weg. De gehele dag Highway 1 met als eindbestemming Santa Cruz. Omdat we richting het noorden rijden (en dus volgens de kenners aan de verkeerde kant van de weg) zullen we vandaag weinig kans krijgen om langs de weg te stoppen. Niet getreurd, want er is genoeg te zien. We beginnen de dag met een bezoek aan Hearst Castle. Prachtig gelegen op een heuvel met uitzicht op zee.
Vanuit het visitors center, brengt een bus ons naar Hearst Castle waar we een rondleiding hebben. Tijdens de busrit wordt ons uitgelegd dat het gras op de heuvels niet dor is maar dat het gras van kleur veranderd is. Van 'lush green' naar 'golden brown'. Volgens ons gewoon dor, maar 'golden brown' klink wel een stuk beter. Bij Hearst Castle aangekomen, volgt een interessante rondleiding langs vier van de in totaal 56 kamers. Veel luxe en daardoor niet verwonderlijk dat veel beroemdheden uit de 50'er jaren er op uitnodiging van Dhr. Hearst hebben gelogeerd.
Na de rondleiding lopen we nog wat rond en genieten we buiten in de zon van al het moois wat meneer Hearst heeft laten aanleggen.
Na Hearst Castle tijd om een bezoek te brengen aan een vreemd beest: de zeeolifant. In San Simeon ligt een strand waar deze dieren gedurende het hele jaar te vinden zijn. Rond deze tijd liggen er geen volwassen zeeolifanten en dus hebben we geen kans op het vinden van een 'volslurfde fant' maar wel zien we een aantal mannetjes waarvan de slurf in aanwas is (raar maar waar).
Na deze beestenboel rijden we door naar Julia Pfeiffer State Park, op zoek naar McWay Falls. De weg slingert zich langs de kust gelegen bergen; heerlijk om te rijden. Na ruim een uur rijden komen we aan bij de waterval: het meest gefotografeerde stukje van de Highway 1 (volgens het internet dan). Bij de waterval (nou ja: het watervalletje) aangekomen blijkt dat op het uitzichtpunt ooit een huis heeft gestaan. Je zult iedere ochtend maar wakker worden met zo'n uitzicht. Vreselijk!
Na al dit moois is het tijd om te lunchen. Volgens het internet is het uitzicht het mooist bij Nepenthe. Of het waar is weten we niet (geen vergelijkingsmateriaal), maar mooi was het zeker. Het eten was ook nog eens lekker!
Daarna beginnen we aan het spektakelstuk van de dag: het rijden van de Old Coast Road. Een onverharde weg met flinke hellingen; onbegaanbaar bij regen en aangeraden om alleen te rijden met een 4-wiel aangedreven auto. Kortom: ideaal om de ford focus lease-bak eens goed te testen. Dat hebben we geweten. Over het algemeen geen enkel probleem. Wel veel hobbels maar langzaam rijden (minder dan 10mph) doet wonderen. Totdat we bij een steile helling aankwamen, voorzien van veel losliggende stenen (als in weinig grip) en nog steeds een snelheid van nog geen 10mph. Gas geven hielp in eerste instantie niet om de heuvel te trotseren. Wel leidde het tot een slippende focus en een dashboard lampje dat ons waarschuwde dat de auto aan het slippen was. Ja dat hadden we ondertussen ook zelf al wel door. Uiteindelijk kwamen we al slippend toch de heuvel op en konden we weer rustig verder rijden en genieten van het uitzicht, de enorme bomen in de bossen en loslopend wild. Dit alles wel met flink verhoogd adrenaline-gehalte.
Uiteindlijk hebben we de 10 mijl in ruim een uur afgelegd (en waren we stiekem best een beetje opgelucht toen we bij de Bixby brug aankwamen).
Na al dit spektakel zijn we doorgereden naar Santa Cruz. Dit keer 's avonds wel heerlijk gegeten bij een lokale Mexicaan.
Zondag 3 November
Vandaag de rit terug vanuit Santa Cruz naar Avila Beach. We rijden dit keer aan de goede kant van de weg en dus zullen we geregeld stoppen om te genieten van de kustlijn. Voor het zover is, bezoeken we eerst het Natural Bridges State Park in Santa Cruz. Een aantal jaar geleden was hier nog een aantal natuurlijke bruggen te zien. Tegenwoordig niet meer, waar een aardbeving al niet goed voor is. Wel is de kustlijn nog steeds erg mooi. Verder veel vogels, heel veel vogels; keurig vliegend in formatie.
Behalve de mooie kustlijn, zitten er rond deze tijd van het jaar ook duizenden Monarch vlinders in Santa Cruz. Helaas is zo vroeg op de ochtend nog te koud voor de vlinders om rond te vliegen, maar dat de bomen er vol mee zitten is wel duidelijk.
Na de vlinders is het tijd om Santa Cruz te verlaten en gaan we op weg richting de 17 Mile Drive. Een prachtige route van (hoe verrassend) 17 mijl lang gelegen rondom de beroemde golfbaan Pebble Beach. Ook hier weer mooie uitzichten over de zee en we zien de boom die model heeft gestaan voor het logo van Pebble Beach: de eenzame cypres. Verder vinden we hier ook onze 200e geocache.
Aan het einde van de rit, lunchen we aan de Pebble Beach golfbaan en vervolgens rijden we op ons gemak naar Avila Beach. Onderweg stoppen we nog een aantal keer voor een paar foto's.
En net voordat de zon in de zee verdwijnt, stoppen we nog een keer. Gewoon, rustig wachten tot het donker is.
Na al dit afzien blijkt een verblijf in Avila Beach een schot in de roos. We genieten van een heerlijk diner en daarna sluiten we de avond af in ons eigen bubbelbad. Ondertussen brandt de kachel in de kamer, dan is het niet zo koud als we gaan slapen.
Maandag 4 November
Vandaag moeten we weer terug naar huis. Voor het zover is, lopen we eerst nog wat rond door Avila Beach en zoeken we nog naar wat geocaches (de meeste worden ook daadwerkelijk gevonden). Daarna rijden we via Santa Barbara terug naar huis. Weer een aantal herinneringen aan hoe mooi Californie is rijker.
 |
| een van de vele uitzichten |
Op vrijdag zijn we vanuit San Diego vertrokken naar Morro Bay. Rond 9:30 vertrokken en om 1 uur 's middags gelunched in Santa Barbara. Na het lunchen snel een cache gescoord en daarna nog kort in een park gewandeld (plus nog een geocache gevonden).
Vervolgens doorgereden naar Morro Bay. Vanuit Santa Barbara nog bijna 2 uur rijden. Om 5 uur kwamen we aan bij ons hotel, precies op tijd voor de gratis wijn en kaas. Sandra wat kaas, Rob wat wijn. Alles eerlijk verdeeld. Na de korte snack op zoek naar een restaurant. Het hotel-personeel wist een goed restaurant (dachten ze) en ook op Yelp lazen we goede reviews (review-sites blijken dus niet te vertrouwen). Wij dus naar Dockside. Wat een ervaring. Alsof we 80 jaar in de tijd terug waren gegaan. Inrichting: armzalig, Publiek: uitstraling van een zombie, Service: niet aanwezig, Kwaliteit: ver te zoeken. Kortom: een lichte tegenvaller. Gelukkig was de zonsondergang wel de moeite waard. Toch nog iets.
Zaterdag 2 November
Vandaag vervolgen we onze weg. De gehele dag Highway 1 met als eindbestemming Santa Cruz. Omdat we richting het noorden rijden (en dus volgens de kenners aan de verkeerde kant van de weg) zullen we vandaag weinig kans krijgen om langs de weg te stoppen. Niet getreurd, want er is genoeg te zien. We beginnen de dag met een bezoek aan Hearst Castle. Prachtig gelegen op een heuvel met uitzicht op zee.
Vanuit het visitors center, brengt een bus ons naar Hearst Castle waar we een rondleiding hebben. Tijdens de busrit wordt ons uitgelegd dat het gras op de heuvels niet dor is maar dat het gras van kleur veranderd is. Van 'lush green' naar 'golden brown'. Volgens ons gewoon dor, maar 'golden brown' klink wel een stuk beter. Bij Hearst Castle aangekomen, volgt een interessante rondleiding langs vier van de in totaal 56 kamers. Veel luxe en daardoor niet verwonderlijk dat veel beroemdheden uit de 50'er jaren er op uitnodiging van Dhr. Hearst hebben gelogeerd.
Na de rondleiding lopen we nog wat rond en genieten we buiten in de zon van al het moois wat meneer Hearst heeft laten aanleggen.
Na Hearst Castle tijd om een bezoek te brengen aan een vreemd beest: de zeeolifant. In San Simeon ligt een strand waar deze dieren gedurende het hele jaar te vinden zijn. Rond deze tijd liggen er geen volwassen zeeolifanten en dus hebben we geen kans op het vinden van een 'volslurfde fant' maar wel zien we een aantal mannetjes waarvan de slurf in aanwas is (raar maar waar).
Na deze beestenboel rijden we door naar Julia Pfeiffer State Park, op zoek naar McWay Falls. De weg slingert zich langs de kust gelegen bergen; heerlijk om te rijden. Na ruim een uur rijden komen we aan bij de waterval: het meest gefotografeerde stukje van de Highway 1 (volgens het internet dan). Bij de waterval (nou ja: het watervalletje) aangekomen blijkt dat op het uitzichtpunt ooit een huis heeft gestaan. Je zult iedere ochtend maar wakker worden met zo'n uitzicht. Vreselijk!
Na al dit moois is het tijd om te lunchen. Volgens het internet is het uitzicht het mooist bij Nepenthe. Of het waar is weten we niet (geen vergelijkingsmateriaal), maar mooi was het zeker. Het eten was ook nog eens lekker!
Daarna beginnen we aan het spektakelstuk van de dag: het rijden van de Old Coast Road. Een onverharde weg met flinke hellingen; onbegaanbaar bij regen en aangeraden om alleen te rijden met een 4-wiel aangedreven auto. Kortom: ideaal om de ford focus lease-bak eens goed te testen. Dat hebben we geweten. Over het algemeen geen enkel probleem. Wel veel hobbels maar langzaam rijden (minder dan 10mph) doet wonderen. Totdat we bij een steile helling aankwamen, voorzien van veel losliggende stenen (als in weinig grip) en nog steeds een snelheid van nog geen 10mph. Gas geven hielp in eerste instantie niet om de heuvel te trotseren. Wel leidde het tot een slippende focus en een dashboard lampje dat ons waarschuwde dat de auto aan het slippen was. Ja dat hadden we ondertussen ook zelf al wel door. Uiteindelijk kwamen we al slippend toch de heuvel op en konden we weer rustig verder rijden en genieten van het uitzicht, de enorme bomen in de bossen en loslopend wild. Dit alles wel met flink verhoogd adrenaline-gehalte.
Uiteindlijk hebben we de 10 mijl in ruim een uur afgelegd (en waren we stiekem best een beetje opgelucht toen we bij de Bixby brug aankwamen).
Na al dit spektakel zijn we doorgereden naar Santa Cruz. Dit keer 's avonds wel heerlijk gegeten bij een lokale Mexicaan.
Zondag 3 November
Vandaag de rit terug vanuit Santa Cruz naar Avila Beach. We rijden dit keer aan de goede kant van de weg en dus zullen we geregeld stoppen om te genieten van de kustlijn. Voor het zover is, bezoeken we eerst het Natural Bridges State Park in Santa Cruz. Een aantal jaar geleden was hier nog een aantal natuurlijke bruggen te zien. Tegenwoordig niet meer, waar een aardbeving al niet goed voor is. Wel is de kustlijn nog steeds erg mooi. Verder veel vogels, heel veel vogels; keurig vliegend in formatie.
Behalve de mooie kustlijn, zitten er rond deze tijd van het jaar ook duizenden Monarch vlinders in Santa Cruz. Helaas is zo vroeg op de ochtend nog te koud voor de vlinders om rond te vliegen, maar dat de bomen er vol mee zitten is wel duidelijk.
Na de vlinders is het tijd om Santa Cruz te verlaten en gaan we op weg richting de 17 Mile Drive. Een prachtige route van (hoe verrassend) 17 mijl lang gelegen rondom de beroemde golfbaan Pebble Beach. Ook hier weer mooie uitzichten over de zee en we zien de boom die model heeft gestaan voor het logo van Pebble Beach: de eenzame cypres. Verder vinden we hier ook onze 200e geocache.
Aan het einde van de rit, lunchen we aan de Pebble Beach golfbaan en vervolgens rijden we op ons gemak naar Avila Beach. Onderweg stoppen we nog een aantal keer voor een paar foto's.
En net voordat de zon in de zee verdwijnt, stoppen we nog een keer. Gewoon, rustig wachten tot het donker is.
Na al dit afzien blijkt een verblijf in Avila Beach een schot in de roos. We genieten van een heerlijk diner en daarna sluiten we de avond af in ons eigen bubbelbad. Ondertussen brandt de kachel in de kamer, dan is het niet zo koud als we gaan slapen.
Maandag 4 November
Vandaag moeten we weer terug naar huis. Voor het zover is, lopen we eerst nog wat rond door Avila Beach en zoeken we nog naar wat geocaches (de meeste worden ook daadwerkelijk gevonden). Daarna rijden we via Santa Barbara terug naar huis. Weer een aantal herinneringen aan hoe mooi Californie is rijker.
Abonneren op:
Posts (Atom)