Thanksgiving (28 November)
Dit jaar niet op vakantie met Thanksgiving, maar een gezellige dag thuis. Meindert en Kristi kwamen op bezoek. Voor ons dit jaar geen kalkoen (ook al had het meegebrachte gebak wel de vorm van een kalkoen), maar heel oerhollands gourmetten. Na het eten nog gezellig wat spelletjes gespeeld. Typisch Hollands in de States. Erg gezellig. De zondag ervoor zijn we ook bij Meindert en Kristi geweest. Even kijken hoe hun nieuwe huis is geworden. Ook dit was een gezellige avond (heerlijke Smores gemaakt op de vuurkorf), met als klapper op de vuurpijl het besluit van Rob om nog een keer naar Las Vegas te gaan. Laatste kans op het miljonairsschap. Omdat Vegas alleen maar saai is, gaat Meindert mee. De dames blijven thuis.
Las Vegas (29 November - 1 December)
Gewoon omdat het nog een keer kan. 2 Nachtjes Vegas. Kans om miljonair te worden en gratis drank (zolang je maar wel geld in de gokkast blijft gooien). Vrijdagochtend redelijk op tijd vertrokken en rond vier uur 's middags ingechecked bij Bally's hotel (midden op de strip dus). Na een korte inspectie van de kamer (2 aparte bedden, top!) meteen maar gaan gokken. Het geluk bleef helaas uit en na een tijdje Bally's verrijkt te hebben (en de nodige MGD's weggetikt te hebben), besluiten we om naar het Venetian hotel te gaan. Daar heeft Rob meer geluk met het pokeren (vooral ook omdat Meindert op zijn mobiele telefoon nog even snel de volgorde van winnende combinaties laat zien). In totaal 3 rondes gewonnen en 45$ en een paar complimentjes rijker ('You bet on the flop! Awesome, good call!', geen idee wat het betekent, maar blijkbaar heb ik het spel goed gespeeld) de tafel weer verlaten. Vanuit de gokhal lopen we richting the Rockhouse, een bar in het Venetian. Omdat het nog vroeg is (of omdat we er gewoon fantastisch uitzien), mogen we gratis naar binnen. Er staat een pooltafel en de keuze is snel gemaakt. Poolen en een drankje.
 |
| wie wil hier nou niet op spelen? |
Na deze ervaring, besluiten we om al gokkend via Planet Hollywood weer naar Bally's terug te keren. Frodo blijkt ons helaas niet goed gezind.
 |
| Weer niets gewonnen.... |
Ook dit is weer een unieke ervaring (zo wordt ons verteld door de op dat moment spelende pianist). De show is in ieder geval geweldig. Vooral de act met de doorgezaagde vrouw is hilarisch.
Op zondag rijden we weer terug naar San Diego. Omdat het de zondag na Thanksgiving is, is het extra druk op de weg (en dat was ons niet verteld). Wat normaal een rit van ruim vier uur zou moeten zijn, wordt een rit van bijna zeven uur. Maar goed, wel weer in Vegas geweest!
Inspectie van het appartement (6 December)
Vandaag komt Oakwood (de firma via welke ASML ons appartement huurt) kijken of we wel netjes geleefd hebben de laatste 2 jaar. Ofwel: inspectie van het appartement. Gewapend met een inspectie-formulier, wordt het de inspecteur al snel duidelijk dat er geen verrassingen zijn. Hij complimenteert ons zelfs met de staat van de vloerbedekking. Schijnbaar is die normaal gesproken na 2 jaar toe aan vervanging. Bij ons volstaat slechts een keer goed reinigen. Ons vertrek komt steeds dichterbij.
Groene band (7 December)
Na het behalen van de oranje band, stond uiteraard het behalen van de groene band op het programma. Ook deze band is feilloos behaald door Sandra: louter 'A's' op het beoordelingsformulier.
's Avonds hebben we een feestje van de Martial Arts groep. Karen heeft iedereen bij haar thuis uitgenodigd om feestelijk afscheid van Sandra te kunnen nemen. Uniek om een feestje ter ere van jezelf te krijgen. Het feestje was erg gezellig en omdat iedereen gevraagd was om een gerecht mee te nemen was er ook nog eens voldoende te eten. De lieve afscheidskado's die Sandra tijdens de avond krijgt maken duidelijk dat de vechtvrouwen een hechte band met elkaar hebben (de groene...).
Brunch en the Parade of Lights (8 December)
Nog een keer brunchen bij hotel the Del. We zijn er al een aantal keer geweest (vaak met bezoek vanuit Nederland) en grijpen de laatste kans voor ons vertrek. Ook dit keer weer heerlijk gegeten. Omdat kerst ook hier nadert, is er ook een kerstman met wie je op de foto mag. Uiteraard pikken we dit typisch Amerikaans gebruik nog even mee.
's Avonds gaan we met Armand en Colette (en twee gasten van hen uit Nederland) naar the Parade of Lights. Dit jaar kijken we niet vanaf de kant, maar vanaf the US Midway (vliegdekschip dat als museum in de haven van San Diego ligt). We eten op het schip en zien daarna hoe alle bootjes mooi verlicht voorbij varen.
Enige nadeel is de kou (slechts 6 graden Celsius). Gelukkig staan er warmtelampen op het dek en hoeven we dus niet al te veel kou te leiden. Ach ja, zo kunnen we vast wennen aan de Nederlandse temperaturen.
Ophalen zee en luchtvracht (12 December)
Vandaag wordt de zee en luchtvracht opgehaald. We hebben al onze toegestane kuubs netjes in de woonkamer neergezet, zodat het voor de verhuizers makkelijk inpakken is. Op het oog moet alles meekunnen, maar voor de zekerheid toch maar een stapel gemaakt met spullen die eventueel niet mee hoeven naar Nederland. Wanneer de verhuizers binnenkomen, is het eerste wat hun opvalt de 'enorme' hoeveelheid spullen die moeten worden ingepakt. Veel meer dan wat zij te horen hebben gekregen als toegestane hoeveelheid. De eerste opmerking van de hoofd-inpakker is dat waarschijnlijk slechts de helft van alle spullen meekan. Zo groot is onze 'kan eventueel hier blijven'-stapel niet en dus maar even bellen met de organisatie. Al gauw blijkt dat zij zich hebben vergist in de toegestane hoeveelheid kuubs die we mogen verschepen. Het hun dit uitleggen blijkt nog niet zo makkelijk maar uiteindelijk wordt alles netjes ingepakt en zal het ook allemaal wel in Nederland aankomen.
 |  | |
| een doosje voor in de lucht | en een kistje voor op zee |
Laatste werkdag bij Cymer (13 December)
Op vrijdag de 13de heeft Rob zijn laatste werkdag bij Cymer. De woensdag ervoor al met een aantal collega's wezen lunchen en na vandaag dus niet meer werkzaam bij Cymer. Gedurende dag veel vriendelijke woorden van collega's die het jammer vinden dat de assignment erop zit (in ieder geval zeggen ze dat ze het jammer vinden...). Rond vijf uur de laptop ingeleverd en daarna met nog een paar collega's / vrienden wat gaan drinken. Weer een stap dichter bij de terugkeer naar Nederland.
Afscheid van Herbie en de Dutch meetup group (14 December)
Vandaag moet Herbie terug naar de VW-dealer. Hij gaat niet mee terug naar Nederland en dus moeten we vandaag onze kever inleveren.
's Avonds is er weer een Dutch meetup group bijeenkomst en wij besluiten om ons gezicht te laten zien. Voordat we naar de bijeenkomst in the Stone Brewery gaan, eten we bij een zeer goede Italiaan een hapje. Armand en Colette eten gezellig met ons mee en hebben zelfs nog een paar afscheidskado's meegenomen. Erg lief van ze. Toch mooi om te zien dat je in korte tijd (zij wonen hier 'pas' een paar maanden) mensen zo goed kunt leren kennen. Na het eten nog een paar drankjes tijdens de bijeenkomst en uiteindelijk nemen we ook afscheid van Colette en Armand. Wie weet komt het vissen er nog een keer van!
Cabo San Lucas (16 - 23 December)
Nog een keer op vakantie. Twee uur vliegen ten zuiden van San Diego, ligt het Mexicaanse Cabo San Lucas. Wij hebben er 7 nachten in een adults only all-inclusive resort geboekt. Even een week helemaal niks doen. Geen afscheid nemen, geen werk, geen geregel. Alleen maar zon en zwembad. In de zee mag je niet zwemmen (te gevaarlijk) en dan heeft het liggen op het strand ook niet zoveel zin (temeer omdat de poolbar ook in het zwembad ligt; what's in a name...).
Het resort blijkt een voltreffer. Het is kleinschalig opgezet en dat heeft als voordeel dat het nergens druk is. Ook het eten is erg goed. Er is een buffet, maar er is ook altijd de keuze om in een van de andere twee restaurants a-la-carte te eten. Verder is er in CSL ook voldoende te doen: duiken, diepzee vissen en walvis spotten.
Woensdag 18 December
Op woensdag gaat Rob diepzee vissen. Om 5:50 vertrekt de taxi richting de haven en net iets voor 7 uur 's ochtends vertrekt de boot (samen met nog 2 vissers). Bij vertrek uit de haven, spotten we al snel een walvis op nog geen vijftig meter afstand. Even later weer een walvis, iets verder weg, maar wel een die volledig uit het water springt. Fantastisch om te zien. Na het springen besluit de walvis om ook nog een paar keer te breachen. Een uitstekend begin van de acht uur durende vistrip. Ook het vissen lijkt in eerste instantie succesvol te zijn. Al snel halen we ieder een vis van redelijk formaat naar boven (50cm). Daarna is het weer een lange tijd wachten op de volgende vis. Omdat het vissen op toerbeurt gaat (en Rob is nummer twee), is de volgende vis voor de dame van het gezelschap. Dit keer een flinke vis (van het type mahi-mahi). Lelijk om te zien, maar wel erg smakelijk. De gevangen vis blijkt uiteindelijk 20lbs (9kilo) filet op te leveren. Daarna wachten we weer een tijd, totdat de volgende vis blijkt te bijten. Aangezien het Rob zijn beurt is, mag hij dit keer in de visstoel plaatsnemen. De kapitein weet nog niet wat er aan de haak hangt, het is of een zeeleeuw of een marlijn. Het blijkt gelukkig geen zeeleeuw te zijn en dus vecht Rob met een marlijn (vooral het klassieke beeld waarop de vis uit het water springt bevestigt dit). Na bijna een kwartier vechten is er een winnaar (en het is niet de marlijn!). De vis wordt naar binnen gehaald en dan is het tijd voor de foto:
Uiteindelijk blijkt de marlijn met 97inch (2.46m) een flinke jongen te zijn. Het geschatte gewicht mag er ook wezen: 140lbs (63.5kg).
Daarna vangen we helaas niets meer. Maakt verder ook niet meer uit. De ervaring om een marlijn te vangen is onvergetelijk. Op de weg terug de haven in, worden we nog wel spontaan verrast door een zeeleeuw die komt kijken of er nog verse vis te halen valt. Die ligt er dus wel degelijk, maar is zelfs voor de zeeleeuw te groot.
Donderdag 19 December
Donderdag gaan we walvis spotten. Op een rubberboot zodat we zo dicht mogelijk (en zo snel mogelijk) bij de walvis kunnen komen. Voordat het spotten begint, stoppen we nog even bij the Arc; het bekendste punt van Cabo San Lucas.
Na the Arc gefotografeerd te hebben, duurt het niet lang voordat de eerste walvis gespot wordt. Het blijken er zelfs twee te zijn. Een baby walvis en zijn (of haar) moeder. Na een aantal minuten naar het tweetal gekeken te hebben gaan we op zoek naar een walvis die wellicht wat meer van zich laat zien. Het duurt niet lang of we vinden er een die het niet erg vindt om te breachen. Helaas valt het vastleggen van dit gebeuren op de gevoelige plaat niet mee. Wel lukt het om het, min of meer, te filmen.
Uiteindelijk blijkt dat de meeste walvissen die we zien met zijn tweeën te zwemmen. Dat zijn dus dubbel zoveel staarten:
Vrijdag 20 December
Rob gaat duiken. Twee keer zal er gepoogd worden om iets moois onder water te zien. Voor het zover is, is er genoeg boven water te zien. Vlak voordat we het water induiken, zien we twee orka's. De orka's zien we niet meer de rest van de trip (en dat is waarschijnlijk maar beter ook), maar wel zien we een waterval van zand (onder water, raar maar waar) en aan het einde van de duik een enorme school van manta rays. Honderden manta rays zwemmen in een soort van Escher-formatie aan ons voorbij. Een, wederom, unieke ervaring. De divemaster is ook zichtbaar enthousiast, ook hij heeft dit nooit eerder gezien. Wanneer we boven komen, komen de manta rays weer terug en zien we hoe ze vlak onder ons voorbij vliegen. Een geweldige afsluiter van een verder niet heel bijzondere duik.
Tijdens de tweede duik zien we een onthoofde manta ray (het hoofd vinden we een paar meter van de rest van zijn lijf); er zit dus iets in het water wat niet van manta rays houdt. De orka's? Verder zien we nog een school bat rays en daarna houden we het voor gezien (vooral ook omdat de lucht bijna uit de fles is verdwenen).
Zaterdag 21 December - Maandag 23 December
We doen verder helemaal niets meer. Alleen maar luieren aan en in het zwembad.
Verder genieten we af en toe van een hapje en een drankje en geregeld verbazen we ons over de gesprekken die de mede-gasten aan het zwembad voeren. Vooral Amerikanen en Canadezen, en op de een of andere manier levert dat soms hilarische gesprekken op.
Zo proberen ze soms Spaans te begrijpen:
Gast: Leche? What does it mean?
Ober: Milk
Verder vragen ze heel geinteresseerd aan iedereen waar ze vandaan komen:
Gast: Where are you from?
Wij: Holland
Gast: Ah, is that close to Amsterdam?
En natuurlijk weer alle stereo-typen over ons kikkerlandje:
Gast: Do you still wear wooden shoes?
Sandra: Yes, I have them in my suitcase.
Gast: Do you still use your windmills
Rob: Yes, as a tourist attraction. We also have tulips still.
En zo kunnen we nog wel even doorgaan. Amerikanen, je blijft ermee lachen. Weer een heerlijke vakantie gehad.
Kerstmis (25 December)
Kerstmis vieren we samen met en bij Meindert en Kristi. Dit keer oerhollands fonduen. Een overvolle tafel met allerlei lekkers stond bij binnenkomst al mooi gedekt op ons te wachten. We hebben heerlijk gegeten en de uren vlogen voorbij. Na het eten nog een kaartspel gespeeld (phase 10). Rob had het geluk aan zijn zijde en won beide keren. Daarna afscheid genomen van Meindert en Kristi.
De dag na Kerstmis
We gaan verder met het uitruimen van de laatste kasten (vooral etenswaren en schoonmaakspullen) en bereiden ons langzaam voor op 29 December. Dan vliegen we terug naar Nederland en is ons avontuur in San Diego voorbij.
Leuk om jullie laatste berichten te lezen. Hier zijn we inmiddels (bijna) gesetteld, maar nog niet gewend. Wij kijken er naar uit om jullie weer te zien in het nieuwe jaar.
BeantwoordenVerwijderen