Vandaag had Rob zijn eerste werkdag, en omdat Rob deze blog schrijft gaan we verder in de ik-vorm. Ofwel: vandaag had ik mijn eerste werkdag. Om half zeven 's ochtends ging de wekker, ik wilde namelijk proberen om om half acht op mijn werk te zijn. Volgens google maps zou dat moeten lukken aangezien de reistijd vanuit ons appartement naar Cymer 23 minuten bedraagt (en dat is als je je aan de snelheid houdt, wat niemand hier echt doet). Ik was er dus ook binnen de 20 minuten, maar omdat ik pas om kwart over zeven was vertrokken had ik mijn doel net niet gehaald.
Uiteindelijk had ik niet zo vroeg op mijn werk hoeven te zijn, omdat ik pas om kwart voor negen werd opgehaald, maar er lag voldoende leesmateriaal in de lobby dus de tijd ging redelijk snel voorbij. Al snel bleek ik een gelukkig persoon te zijn. Er was niet één, maar er waren twéé cubicles voor mij gereserveerd. Één bij al mijn Nederlandse collega's (Cymer wil ze graag allemaal dicht bij elkaar houden om de een of andere reden) en één in de buurt van al mijn nieuwe software vriendjes. Twéé cubicles, dat is bij elkaar toch al snel 8 vierkante meter ruimte helemaal voor mij alleen: I'm living the dream en voel me een levende Dilbert. In een van de cubicles lag zelfs een niet-apparaat ('this is my stapler' voor de kenners). Enige nadeel is dat de cubicles in verschillende gebouwen liggen. Overigens is een cubicle een soort kantoortje waarvan de muren ongeveer anderhalve meter hoog zijn (en er dus gelukkig geen plafond inzit) en de ingang open is (geen deur dus). Is iets typisch Amerikaans en moet privacy-verhogend werken.
Naast de cubicles kreeg ik ook mijn tankpas (gratis benzine) en een blackberry. Dat laatste blijkt een zeer onhandige telefoon te zijn, maar in ieder geval ben ik nu ook in de US mobiel. Daarna mocht ik aan het werk.
Conclusie aan het einde van de dag: 2 vergaderingen gehad en 2 documenten gereviewed. Vond ik zelf niet slecht. Al met al was alles goed bevallen. Met het werk zal het allemaal wel goedkomen, ongeveer hetzelfde doen als in Veldhoven. En als dat daar lukte, waarom hier dan niet.
Om vijf uur ben ik weer naar huis gereden. Dat ging weer in 20 minuten, waarin ik continu verbaasd naar de andere weghelft heb gekeken: één grote file. Zul je zien dat die morgen de andere kant op staat (maar dan rijd ik gelukkig ook weer op de andere weghelft, dus klopt alles weer file-technisch gezien). We zien het wel, het werkleven is begonnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten