snacken

Af en toe snacken is lekker. Gezond snacken zo mogelijk nog beter. Vandaag hebben wij wel zéér gezond gesnacked. Mocht ook wel weer eens, de laatste weken rustig aan gedaan (Sandra heeft carnaval gevierd, Rob heeft de superbowl gekeken en is weer naar de motorcross geweest) dus snacken vonden wij wel op zijn plaats. Om 7:30 ging vanochtend de wekker, want het snacken vond plaats in de buitenlucht en aangezien het hier in San Diego weer langzaam lekker warm begint te worden (20 plus) wilden we voor het middaguur weer thuis zijn. Dat is helaas niet gelukt, als je eenmaal met snacken bezig bent, is het moeilijk te stoppen. Maar wat hebben we genoten van onze gezonde snack: de wandeling naar de potato chip rock! Sjeezus wat een wandeling. Hier genieten we nog dagen van na (van de spierpijn wel te verstaan).

de eindbestemming

Vanaf de parkeerplaats bij Lake Poway (een half uurtje rijden bij ons vandaan) gaat het bijna 4mijl steil omhoog en als je goed kijkt kun je dan het eindpunt al zien. Maar dan moet je wel héél goed kijken.

vanaf de start (lake Poway)

...

is het eindpunt al te zien

Van te voren hadden we van de TEM2 (Thijs en Marie-José) via een sms begrepen dat de weg heen ongeveer anderhalf zou duren. Wij hebben er maar een uurtje bijgeplakt zodat we nog tijd hadden om van het uitzicht te genieten. Want dat moet gezegd worden het uitzicht was gedurende de hele wandeling prachtig.

Zelfs downtown San Diego was zichtbaar vanaf de berg (en dat is toch zo'n 25mijl verder).

Om 9:20 begonnen we met onze uitputtings-tocht. Een half uur later begon het liegen. Op de vraag 'zijn we er al bijna' werd consequent 'bijna' geantwoord. Rond 11:45 (en heel wat leugens verder) sloten we aan in de rij bij potato chip rock.

Helemaal geen probleem om eerst even uit te rusten voordat we onze foto op de rots konden nemen. Ook gaf het wachten ons de gelegenheid om eens goed te kijken hoe we het beste op de foto konden gaan staan. Zittend aan het einde van de rots vonden we geen goed idee, een handstand was ook geen optie (al was het maar omdat ons lichaam dat niet meer toeliet). Gewoon 'saai' dan maar. Een stukje op de rots en elkaar goed vasthouden.

het bewijs!

Na de foto terug naar de auto. Het bordje wat ons de weg wees was bemoedigend.

Een uur later stonden we naast onze auto. Moe maar voldaan... Over twee weken vissen, dat is gelukkig minder vermoeiend.