Op eenzame hoogte

Vandaag bevond ik (Rob) mij op eenzame hoogte. Niet helemaal alleen gelukkig. Meindert (collega) was er ook en ook mijn nieuwe best friend'' Roberto was van de partij. Gelukkig maar want ik stond op het punt om mijn leven in zijn handen te leggen (klinkt lekker dramatisch toch). Kortom: het was tijd voor mijn tandem skydive. Een kado van Sandra.

Om twaalf uur waren we bij het skydive centre. Als eerste een berg papieren getekend waarin we verklaarden dat we dit bedrijf nooit zouden aanklagen (ook niet 21 jaar na ons overlijden, mocht het echt gigantisch misgaan vandaag). Daarna volgde de training. In 5 minuten tijd werd ons verteld wat we moesten doen. Simpel zat: beentjes niet strekken tijdens de vrije val (maar richting rug vouwen) en de armen 90 graden gebogen langs je uitstrekken. Kortom: de klassieke vrije val houding. Even snel op de grond laten zien dat we dit begrepen en dat was het dan. Er werd ook nog verteld wat de juiste houding was bij het verlaten van het vliegtuig, maar de instructeur begreep ook wel dat we dat echt niet meer zouden weten vlak voor de sprong.

hartslag: normaal
adrenaline-niveau: laag

De kennismaking met Roberto (aan wie ik dus vastgekoppeld zou zitten tijdens de sprong) was geruststellend:

Roberto: How are you!
Ik (bluffend): Great, awesome! How are you.
Roberto: I'm OK, I took my medication today so I should be fine.

Dat zit dus wel goed. Op naar 13000 feet hoogte (ofwel 3.9624km volgens google).

hartslag: normaal
adrenaline-niveau: stijgend

In het vliegtuig was het gezellig druk. Een man of 16, waarvan 6 tandemsprongkandidaten. Bij het vliegen naar spronghoogte nog maar even gevraagd of ik ook een bril opkreeg. Ik wil mijn lenzen liever niet verliezen (dan geniet je toch minder van het uitzicht). Roberto reageerde kalm (medicatie werkt blijkbaar). "You didn't get them. That's bad customer service.". En bedankt!

Uiteindelijk zaten we hoog genoeg en was het tijd om bij Roberto op schoot te gaan zitten. Normaal gesproken zou ik op zo'n vraag niet ingaan, maar vandaag voldeed ik hier graag aan. Na het harnas stevig te hebben aangetrokken, was het dan bijna zover. Eerst sprongen een aantal solisten uit het vliegtuig en daarna waren Roberto en ik aan de beurt (als eerste van de tandem'ers).

Voor het kruipen naar de deur (het grote gapende gat naar de buitenwereld), kreeg ik eerst nog mijn bril en daarna was het zover. Springen maar.

Het zitten voor een deur met de wereld 4km beneden je is een apart gevoel. Vooral omdat je weet dat je toch geen controle meer hebt. En zo was het dus ook. De vraag "what should I do?" (want de juiste houding was ik toch echt vergeten, adrenaline doet rare dingen met je) werd niet meer beantwoord. Hup het vliegtuig uit. Whaaaaaaaaaaa-aanzinnig! Na de verplichte koprol (denk ik) lagen we in klassieke vrije val houding en konden we 1 minuut lang met een maximum snelheid van 193km/u van het uitzicht genieten. Een fantastisch gevoel. Het uitzicht mocht er ook wezen.

Na een minuut ging de parachute open (ook niet onbelangrijk) en hing ik op nog steeds fatale hoogte in een harnas aan een kerel die ik slechts 15 minuten daarvoor had ontmoet. Toch voel je je dan niet 100% op je gemak. Vooral ook niet omdat Roberto besloot het harnas wat te versoepelen, ofwel: op eenzame hoogte voel je je iets verder van je instructeur zakken. Daarna werd de riem om mijn middel nog wat losser gemaakt. Waarom op zo'n hoogte? Wat als je het te los maakt? Geen controle is soms niet prettig.

Daarna werden er nog wat rondjes gedraaid (de beste kermis-attractie ooit!) en bleef het genieten van het uitzicht. De landing verliep soepel en ik was weer een ervaring rijker. Even later was Meindert ook geland. Ook hij had genoten. Ben benieuwd hoe de video is geworden.

hartslag: weer normaal
adrenaline-niveau: dalend

Volgende week gaan we vissen. Ook mooi.